Wij millennials zijn een ander soort dan jullie dertigplussers. Mocht jij een millennial zijn, dan weet je waarschijnlijk wat ik bedoel. Ik heb het niet zozeer over het feit dat onze telefoon voor ons een soort extra orgaan lijkt te vormen – hoewel veel ‘ouderen’ zich hier ook schuldig aan maken – en ook niet over kledingstijl of muzieksmaak (ik luister liever naar Lionel Richie dan naar de Spotify top 50-lijst).

Mediocre crisis

Ik heb het over het feit dat die midlifecrisis, die zij op hun leeftijd en in hun levensfase horen te hebben, nu zo’n twintig jaar is opgeschoven naar mijn generatie. Op een andere manier, uiteraard, want de huisje-boompje-beestjetijdlijn is allang niet meer van toepassing op ons. Alles verandert sneller dan je bij kan houden, en ik zal uitleggen waaraan dat te zien is.

Misschien moet ik het woord midlifecrisis in deze context een beetje aanpassen: ik maak er ‘mediocre-crisis’ van. Het gaat hier namelijk niet om een gevoel van alles al bereikt hebben, maar juist een ziekelijke, obsessieve fobie voor het niet bereikt hebben van iets.

De rest

En wat wil je? We worden continu geconfronteerd met mensen die het wel ver geschopt hebben, en vroeg ook. Ontdekt op hun vijftiende. Wereldberoemd op hun zestiende. Onoverwinnelijk en op de piek van hun bestaan op hun zeventiende.

Het zijn uitzonderingen, maar omdat ze uitgelicht worden, beginnen ze op de norm te lijken. En wie zitten er nog thuis op de bank in hun pyjama met hun laptop op schoot, proberend alle deadlines te halen zonder in huilen uit te barsten en zonder hun studieschuld te durven bekijken?

Ehm… wij. De rest.

Angst voor de middenmoot

Het scenario van de bank is heel realistisch, zou ik zeggen. Angst om te falen is groot, maar het wordt nog erger: angst voor de middenmoot is nog groter! Waarom zijn liedjes over depressie, zelfmedelijden en het door drugs verpeste leven zo populair?

Waarom wordt dat leven verheerlijkt door rappers en luisteren jongeren daar zo graag naar? “We zijn van de straat, we hebben geen geld, we hebben onze moeders teleurgesteld en we hebben niets anders dan wiet op zak”.

Voor de niet-gangsters onder ons zijn er de liedjes over zelfmoord en uitzichtloze duisternis. En we zijn er trots op. Ik zal je zeggen waarom: we zijn liever mislukt dan middelmatig. We zijn bang voor het midden, waarin je nét niet goed genoeg bent om uit te blinken en nét niet verloren genoeg om medelijden en minachting op te wekken. Het midden is onze nachtmerrie.

Wijsheid doorgeven

Wanneer, beste oude mensen, waren jullie van plan ons wijsheid door te geven? Vertel ons dat het niet nodig, niet mogelijk is om de krant te halen. Niet voor het grootste deel van de bevolking.

Wie leert ons dat onze unieke roeping zich misschien wel afspeelt op kleine schaal, en dat we daarvoor niet op tv hoeven te komen? Wie opent onze ogen voor het feit dat de Amerikaanse droom een sprookje is?

Ik denk dat de oplossing voor de ‘mediocre-crisis’ mooi samen te vatten is in een citaat van de pas zaligverklaarde Carlo Acutis: “Verdriet is naar jezelf kijken. Geluk is de blik op God gericht houden.”