Tijdens mijn vakantie las ik in Trouw een lezersbrief waarin met heimwee werd gesproken over het christendom van de vorige eeuw. De schrijfster verlangde terug naar een Kerk die meeliep met demonstraties, die mild van oordeel was tegenover hen die de regels braken, en beledigingen uit de seculiere wereld gelaten onderging.

Ik herken wel wat van dat beeld, maar ik kan niet zeggen dat ik heimwee heb naar die Kerk. Ik denk dat die veel zoekers in de steek heeft gelaten en verwarring heeft geschapen over de offers die missionair leerling zijn met zich meebrengt.

De aanleiding van deze brief was de ophef die in sommige kerkelijke kringen was ontstaan over de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs, deze zomer. Mensen waren oprecht gegriefd door de pervertering van misschien wel het meest heilige symbool van de christenheid: het Laatste Avondmaal, waar Jezus het ultieme liefdesantwoord geeft op zijn vervolging tot de dood en het verraad van een vriend.

Die oude Kerk gaf hier nog wel even een stuiptrekking. Sommige theologen wisten te vertellen dat de klagers het allemaal fout hadden: Het was geen representatie van het Laatste Avondmaal, maar het was een afbeelding van een bacchanaal met Dionysius, de heidense god van vruchtbaarheid, religieuze verdwazing, rituele krankzinnigheid en theater. Die primitieve conservatieven moesten maar beter hun kunstgeschiedenis opfrissen.

Ten eerste: Het was wel degelijk een persiflage op het Laatste Avondmaal. Dagblad Le Soir noemde het segment: Scène de la Cène sur la Seine (Het Laatste Avondmaal op een toneel op de Seine) en de hoofdpersoon aan tafel noemde het zelf op Instagram: “Het Gay Nieuwe Testament.” Hoe duidelijk wil je het hebben?

Maar afgezien daarvan kunnen we toch echt wel de vraag stellen waarom het wereldtoneel werd gebruikt voor de promotie van bandeloosheid onder het mom van het afwerpen van repressie en beknotting. Alles over de rug van het heilige. Dat hoort misschien thuis bij Carnaval, maar niet op een evenement dat wereldwijd de eenheid en verbroedering zegt te propageren.

Maar er was iets dat ik nog erger vond, en dat langzaam maar zeker de norm begint te worden als het gaat om religie in de huidige wereld. Waar de islam steevast een “verlaat de gevangenis zonder betalen-kaart” aangereikt krijgt, wordt compleet veronachtzaamd hoe het christendom de wereld juist heeft bevrijd van de dictatuur en slavernij van de lust.

Jezus, die uit grenzeloze liefde alles opgaf om de wil van de Vader te doen, heeft ons voor de eeuwigheid een uitweg gegeven uit persoonlijke repressie, benauwenis en het noodzakelijke gevolg van het beschadigen van andermans waardigheid. Dit ultieme geschenk wordt hier niet alleen geridiculiseerd, maar vervormd en onaantrekkelijk gemaakt voor komende generaties.

Je moet tegenwoordig al van goeden huize komen om de antipathie van de wereld te weerstaan en je geloof te verdedigen. Maar straks durft bijna niemand er meer zijn hand naar uit te steken. Waar ik heimwee naar heb, dat is een samenleving die in mildheid en respect omgaat met dat wat ze niet kan omarmen: geloof, hoop en onbaatzuchtige liefde.

Albert van der Woerd is priester in het aartsbisdom Los Angeles. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.