Ieder van ons heeft de missie om mensen te begeleiden naar Christus. In de columnserie Moderne apostelen staat Paul Graas stil bij de verantwoordelijkheid die we allemaal hebben om de blijde boodschap te verkondigen: samen als Kerk en iedereen persoonlijk.

Sinds een paar jaar ben ik betrokken bij diverse mediaprojecten van de Move Community, een platform voor jonge christenen die zoekend zijn in hun geloofsleven. Ik heb veel jonge bevlogen protestanten ontmoet en ik heb veel van ze geleerd.

Seculier kikkerlandje

Concreet ben ik zeer onder de indruk van hoe bepaalde evangelisch-christelijke gemeenschappen in staat zijn om veel mensen te bereiken. Er heerst daar een enthousiasme en een ontvankelijkheid die ervoor zorgt dat veel zoekende mensen hun kerken binnenlopen. Ze gaan de straat op om die zoekende mensen te vinden. Ze durven het gesprek aan te gaan en ze nodigen mensen uit voor persoonlijke ontmoetingen, diensten en evenementen.

Ik ben hierdoor wat dieper gaan reflecteren over hoe dit gaat bij ons in de katholieke Kerk. Weten de zoekende mensen in ons seculier kikkerlandje de weg te vinden naar een parochie, een beweging of een gemeenschap? Een plek waar ze vragen kunnen stellen en antwoorden kunnen vinden, waar ze getroost kunnen worden en hoop weten te vinden, ook al komen ze van mijlenver?

Wat deze vragen betreft, denk ik dat er een aantal hinderpalen en gevaren zijn die kunnen voorkomen in parochies of gemeenschappen.

1. Veronderstellingen en vooroordelen

We denken dat de meeste mensen te ver afstaan – te vervreemd zijn – van de leer en de liturgie van de Kerk, dus we durven ze niet uit te nodigen voor een Eucharistieviering, een geloofscursus of zelfs eens voor een barbecue in de pastorie (“wat zullen ze denken van die vreemde katholieken met een satéstokje in hun hand?”).

We veronderstellen dat ze de Mis toch saai zullen vinden of dat ze hysterisch zullen gillen als ze horen over de seksuele moraal van de Kerk, dus dan laten we het voor wat het is.

2. De comfortzone

Soms kun je je zo comfortabel voelen als groepje mensen in de kerk, dat je verantwoordelijkheidsgevoel voor de evangelisatie makkelijk verdwijnt. Dan verschijnt er bijvoorbeeld een nieuw gezicht bij de zondagsmis, maar je blijft na de Mis gezellig koffiedrinken met the usual suspects (of je gaat direct naar huis), in plaats van op die persoon af te stappen.

Het is zoals bij verjaardagsfeestjes of evenementen van de sportvereniging: vooral niet praten met mensen die je niet kent.

3. Gebrek aan waardevolle activiteiten

Sommige mensen zijn duidelijk op zoek naar geloofsonderricht, maar anderen niet per sé, al staan ze wel open voor activiteiten die daar mee te maken hebben. Het is een probleem als er geen toegankelijke kerkelijke activiteiten worden georganiseerd die de belangstelling wekken van niet-gelovigen.

Ik bedoel dus niet een alpha-cursus of andere vormen van catechese. Ik bedoel een leesclub over interessante thema’s, een lezing die relevant is voor niet-katholieken, debatavonden, gezellige borrels waar je zelfs je atheïstische buurmeisje voor kunt uitnodigen.

4. Alles binnen de kerkmuren

Het kan zijn dat er binnen de kerk wel allerlei activiteiten worden georganiseerd, maar dan hopen we met een plaatje op Instagram en een flyer op de kerkdeur dat er allerlei mensen binnen zullen lopen. Helaas bereik je daar niet veel mensen mee. Daarnaast is de drempel om zomaar binnen te lopen te groot.

Hoe mooi is het om een keer voor een mooie lezing een kroeg af te huren, of om vrijwilligerswerk te doen en daar ook niet-katholieken voor uit te nodigen? Op die manier maken ze kennis met de Kerk buiten de kerkmuren. Dat maakt het een stuk toegankelijker.

Is de parochie, gemeenschap of beweging waar jij actief bent toegankelijk voor zoekenden, voor twijfelaars, voor lijdenden? Worden er toegankelijke en aantrekkelijke activiteiten en evenementen georganiseerd waar ook niet-gelovigen belangstelling voor kunnen hebben? Voelen ze de warmte en liefde die hoort te heersen onder christenen? Ik wil je uitdagen om over deze kwesties na te denken.