Bij ons thuis komen er geregeld gasten over de vloer. Familie en vrienden natuurlijk, maar ook wel mensen die wat verderaf staan. Omdat wij Vlamingen onze bourgondische achtergrond hoog in het vaandel hebben staan, hoort daar bijna altijd een gezamenlijke maaltijd bij.

Wanneer ik de gasten achteraf terugzie, blijkt echter dat het niet mijn kookkunsten zijn die de meeste aandacht trokken. Wat ze zich doorgaans wél herinneren, is hoe de kinderen actief deelnamen aan het gesprek aan tafel.

Ik denk dat onze kinderen naar Vlaamse normen inderdaad opvallend mondig zijn. Dat komt door een bewuste keuze die wij als ouders destijds maakten. Al sinds de oudste kan praten, geldt hier: je mag zeggen wat je wil, maar het moet beleefd. En dat pakt heel goed uit. De kinderen weten dat hun stem beluisterd wordt en dat hun mening telt.

Dat wil niet zeggen dat zij het voor het zeggen hebben; de uiteindelijke beslissingsbevoegdheid ligt wel degelijk bij ons. Maar ik ben zeker dat die open communicatiecultuur in ons gezin mede de basis legt voor een positief zelfbeeld bij de kinderen.

En dat positieve zelfbeeld levert in een katholiek gezin uiteindelijk gezond-nieuwsgierige en constructief-kritische jonge christenen op, die hun mening vlot verwoorden en ook goed naar anderen luisteren. Wel zo handig in een synodale Kerk, me dunkt.

Schaamrood op de kaken

Als ik het opnieuw kon doen, zou ik onze gouden regel wel wat aanpassen: ik zou benadrukken dat je thuis mag zeggen wat je wil, maar buitenshuis niet altijd. Het had mij als moeder wat schaamrood op de kaken bespaard – zoals die keer dat de vijfjarige dochter bloedserieus aan een wat oudere bibliotheekmedewerkster meedeelde dat zij het bibliotheekwerk wel voor haar rekening zou nemen wanneer de dame in kwestie helemaal verschrompeld zou zijn.

Onze weloverwogen keuze van weleer heeft echter ook een keerzijde: de kinderen verwachten dat we áltijd naar ze luisteren – ook wanneer het ons niet goed uitkomt. Als we met iets anders bezig zijn of als ons hoofd al erg vol zit bijvoorbeeld. Dan moet hun bijdrage even wachten. Maar wachten, dat is me toch moeilijk…

Gelukkig zien we wel evolutie: de oudste heeft het intussen onder de knie. Nog een paar jaar geduld dus, en intussen plukken we dan maar met vreugde de mooie momenten met onze mondige monstertjes.

Laatst had ik, toen zoonlief eindelijk in bed lag, nog een lange takenlijst. Het heerschap riep mij vanuit bed echter een paar keer terug – telkens voor een niemendalletje. Trouw aan onze keuze schoof ik mijn plannen opzij en gaf ik hem de aandacht waar hij om vroeg. Terwijl ik dat deed, voelde ik hoe die daad van liefde ook mij oplaadde.

Met een dankbaar hart gaf ik hem een laatste knuffel en nachtzoen en vertelde hoe blij ik ben met hem in mijn leven. Lachend voegde ik er nog aan toe dat hij misschien wel een minder kieskeurige eter mocht worden.

Zelfbeeld

Hij antwoordde met een frons: “Mama, alleen Jezus was perfect.” Het bleef even stil. Toen voegde hij er met twinkelende oogjes aan toe: “Maar ik hoef gelukkig niet perfect te zijn om geweldig te zijn.”

Hij is nog maar tien, mijn kereltje. Maar wat zelfbeeld betreft, laat hij heel wat volwassenen achter zich!

Nathalie De Clerck is tolk, auteur en therapeute gespecialiseerd in relatie- en gezinskwesties. Ze is getrouwd en moeder van vier kinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.