Waar het geloof geen inhoud en energie meer heeft, is er niets meer om over te strijden. In Nederland noemen wij zulks ‘oecumene’. Hoera. Natuurlijk blijft ondertussen religieuze onverdraagzaamheid nóg onchristelijker. Helaas komt ze in sommige kringen evengoed weer in de mode.
Zo hebben bepaalde katholieken een iets te vurige devotie voor Onze-Lieve-Vrouw van het Snelle Oordeel, die ze vooral uitkuren als ze in contact komen met exotische culturen. Ze denken dan superkatholiek te zijn, maar gedragen zich als bange, onzekere en kleinzielige mensen. En als idioten, dat ook.
Zo ook deze week weer toen iemand mij waarschuwde omdat ik bij het zingen soms een surpeti (ook wel shruti-box genoemd) gebruik. Dat is een soort Indiaas kistje waarmee je een lage dreun kunt produceren die als basis voor meditatief gezang kan dienen. Mij werd op hoge toon te verstaan gegeven dat de klank daarvan hindoeïstisch en dus heidens en dus satanisch was.
Nu wil het dat ik van nature nogal recalcitrant en reactionair ben aangelegd (doodvermoeiend, maar het is niet anders.) Als ik zodoende met dit soort neurotisch gedoe word geconfronteerd, krijg ik van de weeromstuit de neiging om mij studieus in allerlei dwalingen en vreemde godsdiensten te verdiepen (en die dan allemaal aardig te vinden, desnoods met Calvijn en al).
Deze keer dus het hindoeïsme. Ik weet nog dat ik daarin ooit examen moest afleggen aan de KU Leuven. Ik had mij terdege verdiept in het ingewikkelde systeem van duizenden goden met vreemde gestalten van dieren of raar gekleurde mensen met zes armen. Ik vond het razend interessant.
“Mij werd op hoge toon te verstaan gegeven dat de klank van een surpeti hindoeïstisch en dus heidens en dus satanisch was”
Tweet dit!
Toch verliep het examen uiteindelijk niet zo jofel, hoe goed ik ook mijn best had gedaan. Het was namelijk 32 graden en ik had net zes uur in de trein gezeten. Het gevolg was dat de Indische goden een beetje door elkaar gehusseld raakten.
Eerlijker zou zijn om te stellen dat ik met een bloederige berg felgekleurde ledematen bleef zitten. Er had zich in mijn hoofd een soort Indische godenschemering voltrokken.
Hoe dan ook, dat zogenaamde ‘hindoeïsme’ bestaat in werkelijkheid uit een veelheid van godsdiensten waarvan er een aantal wel een beetje lijkt op ons oude heidendom. Verreweg de meeste ‘hindoes’ aanbidden echter in al die veelkleurigheid verschillende facetten van één goddelijke werkelijkheid.
Zeker als je teksten leest die een mystieke inslag hebben, is het soms moeilijk om ze van vergelijkbare christelijke geschriften te onderscheiden. Er zijn wel verschillen, en grote ook, dat klopt. Geen daarvan is echter groot genoeg om lullig gedrag te rechtvaardigen.
De shruti-box is trouwens door de Indiërs ontwikkeld uit het harmonium dat door de barbaarse stam der Fransozen is ontwikkeld uit het… kerkorgel. Maar dat geheel terzijde.
Pater Hugo is kluizenaar te Warfhuizen en schrijft elke drie weken een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
