Gesprekken kunnen snel ongemakkelijk worden als niemand meer iets weet om te zeggen. Iedereen staart een beetje voor zich uit, herkauwt de laatste woorden en knikt instemmend: “Ja, ja…”
Laatst zat ik met een paar vrienden in het zonnetje te genieten toen we in zo’n situatie terecht kwamen. In een poging het gesprek weer op gang te brengen vind ik het weleens leuk om een willekeurige opmerking in de groep te gooien. Afhankelijk van de dag verschillen deze van dilemma’s als “Waarvan zijn er meer op de wereld, sleutels of deuren?” tot de clichématige maar doeltreffende opmerking “Bah, wat een weertje, nietwaar?”.
Maar ditmaal koos ik voor mijn favoriete ijsbreker, die toch net ietsjes dieper vaart. Want we lachen het vaak een beetje weg, maar wat ís nou de zin van het leven?
Hoewel het maken van zo’n opmerking soms leidt tot een interessant gesprek over iemands levensovertuiging, nemen mijn gesprekspartners het vaak niet serieus of geven ze toe dat ze eigenlijk geen idee hebben. Fair, denk ik dan, want zelf heb ik ook geen flauw idee.
Het christelijke antwoord weet ik wel: delen en leven in Gods liefde, door Hem in ere te houden en lief te hebben, naastenliefde te tonen, en uiteindelijk in de hemel komen. Maar in de praktijk heb ik daar niet zoveel aan.
“Ik ben er zelf nog lang niet uit, en misschien kom ik er wel nooit achter wat mijn precieze roeping nu is”
Tweet dit!
Ja, ik ga naar de kerk, probeer regelmatig te bidden, ik scheld niet met Gods naam. Maar net zoveel antwoorden als er op die ene vraag zijn, zoveel manieren zijn er waarop je een goed leven kan leiden. Zoveel dat ik soms door de roepingen het bos niet meer kan zien.
Want dat bos is me er eentje. Als je erdoorheen loopt op je ontdekkingstocht, zie je de houten wegwijzers richting het priesterschap, een religieus leven en de lekenstaat. Stel je kiest voor die laatste en slaat rechtsaf, dan heb je nog een grote splitsing – gehuwd en ongehuwd.
En naast die Grote Vier zijn er ook nog de keuzes die in elk gebied van het Bos der Levenskeuzes gemaakt moeten worden. Wat voor een studie doe je? Wil je vrijwilligerswerk doen? Waar wil je gaan wonen?
Als ik nadenk over de zin van het leven, probeer ik het behapbaar te maken door “slechts” na te denken over mijn roeping. Maar zelfs dat voelt ongrijpbaar. Ik heb een bijbaan in de horeca, wil ik daarin doorgroeien? Ik schrijf nu columns voor jullie, betekent dit dat schrijven mijn roeping is? Ik weet niet eens welke vervolgopleiding ik wil doen, óf ik die überhaupt wil doen, hoe moet ik dan bepalen welke route door het bos voor mij bestemd is?
Terwijl ik over die ene vraag nadenk, is mijn gesprek allang weer stilgevallen. En opnieuw opgestart, simpelweg omdat de wind een schrift laat wegwaaien en twee van mijn vrienden er lachend achteraan sprinten. Ik lach met ze mee.
Voor wie had verwacht dat we hét antwoord hadden ontdekt, helaas. Ik ben er zelf nog lang niet uit, en misschien kom ik er wel nooit achter wat mijn precieze roeping nu is. Misschien is het helemaal niet het een of het ander, maar een combinatie van de afslagen die je neemt.
Niet alle wegen leiden naar Rome, en zelfs niet alle wegen leiden naar God. Maar ieders pad kán wel naar Hem leiden. Als we ons maar blijven afvragen: brengt deze afslag me dichter bij de Heer?
Simone van Workum is student Global Sustainability Science met een minor in journalistiek. Ze schrijft maandelijks een column voor KN Jong.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
