“Nathalie, je gelooft niet wat ik gisteren meemaakte. Ik baal er verschrikkelijk van! Ik kon de hele nacht geen oog dichtdoen!” De cliënte van maandagmorgen was nog maar net gaan zitten of die woorden rolden over haar lippen. Ik dacht dat er zich in haar gezin een crisis had voorgedaan. Maar nee: haar agitatie bleek veroorzaakt door de eucharistieviering die ze daags tevoren had bijgewoond.
Die zondagsmis was in haar parochie namelijk ook de naamopgaveviering voor de vormelingen. Het waren er een veertigtal – maar niet één leek te weten wat hij of zij daar precies aan het doen was. Het ging veel verder dan languit over stoelen hangen, lectoren hardop uitlachen, niet opstaan voor de consecratie of elkaar maar blijven aanstoten en giechelen, hoewel dat alles al pijnlijk genoeg was.
Tot haar ontzetting had ze ook gezien hoe de jongeren ter Communie gingen en vervolgens de hostie in hun broekzak stopten of aan elkaar doorgaven: “Dit lust ik niet hoor, ik gooi het straks weg. Of wil jij soms de mijne? Wie heeft er nog honger en wil mijn hostie?”.
De twee catechisten en de jonge priester deden hun best, maar hadden geen enkel gezag. Het stuitende schouwspel had haar gekwetst en ontredderd achtergelaten. Hoe schrijnend het ook is: dit is geen op zichzelf staand verhaal. Manlief en ik weten heus waarom we onze tieners niet toevertrouwen aan de vormselvoorbereiding van de pastorale eenheid.
Bij de naar verluidt meer liturgietrouwe groep waar zij wel bij aansloten, was het echter amper beter: zo moesten we tijdens de vormselviering lijdzaam toekijken hoe de catechumenen de eerste Communie ontvingen van een stel leken die de hostie uitdeelden als flyers aan het station – terwijl de priester-vormheer en de twee diakens die erbij stonden dat normaal leken te vinden.
Als gewone gelovige kun je met die grieven nergens terecht. Priesters die trouw de lijn van Rome volgen, worden al genoeg aangevallen door hun collega’s en oversten. Zij hebben veeleer steun en solidariteit nodig, geen klagende parochianen. Geestelijken die er prat op gaan moderner en opener te zijn dan de katholieke Kerk zelf, vinden het dan weer geen probleem dat het goddelijke gehalte van eucharistievieringen verdwijnt.
Zij prediken immers een soort hippie-Jezus: een zachtaardige man met een baard die tegen ruzie was en die iedereen wou knuffelen. Voor hen zijn de sacramenten niet meer dan een kans om met veel zwier hun eigen show te brengen.
“Wat verlang ik naar een bisschop die genoeg geloof en ballen heeft om paal en perk te stellen aan die wantoestanden! ”
Wat verlang ik naar een bisschop die genoeg geloof en ballen heeft om paal en perk te stellen aan die wantoestanden! En tegelijk genoeg tact en mensenkennis om al die verdwaalde priesters en kerkmedewerkers met zachte hand weer op het goede spoor te krijgen…
Voor de ontredderde gelovigen van Vlaanderen is het thema van het Jubeljaar daarom een geschenk uit de hemel. Met drie van de vier Vlaamse bisschoppen die zeventig-plus zijn, is dit een prima moment om met zijn allen pelgrims van hoop te worden, standvastig vertrouwend op de hulp van de Heer. Niet balen dus, maar hoopvol bidden. Bij elke wantoestand opnieuw.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.