Januari, een jaar of vijf geleden. Ik zit in een kring met een twintigtal tweedejaarsstudenten Zweeds en moet als spreekoefening vertellen wat ik mezelf toewens voor het nieuwe jaar. Mijn antwoord is er onmiddellijk: “Dat mijn leven dit jaar in een minder jachtig tempo zal verlopen.”
Waarna ik in stuntelig Zweeds mag uitleggen hoe het komt dat mijn dagelijkse 1440 minuten almaar sneller om lijken te zijn – en ik mezelf beloof het de volgende keer maar gewoon op “een goede gezondheid” te houden.
Aan die onverwachte hartenkreet heb ik sindsdien nog vaak teruggedacht. Met weemoed. Want al had ik het die avond niet voor mogelijk gehouden, het lijkt alsof mijn leven nu nog sneller raast dan toen. Dat is best vreemd, aangezien ik sinds corona bewust minder buitenlandse tolkopdrachten aanvaard, de vertaalmarkt nog steeds erg rustig is en mijn kinderen intussen heel wat zelfredzamer geworden zijn.
Ik ben nog steeds een kei in plannen en zet elke minuut hyperefficiënt in, maar toch blijft hollen mijn deel. Opdrachten, gesprekken, teksten, administratie, contacten, huishoudelijke klussen, gezinsmomenten, ontspanning en aandacht voor man en kinderen: ik krijg het allemaal wel voor elkaar, maar naar mijn gevoel lukt het altijd maar nét op tijd. (In mijn entourage wordt er trouwens wel eens gemord over mijn zogezegd ruime interpretatie van het begrip ‘net op tijd’. Ik kan u evenwel verzekeren dat die interpretatie onder vlijtige moeders de norm is.)
Nu heb ik wel het geluk dat ik al die activiteiten waar mijn dagen vol mee zitten graag doe. Zo graag, dat ik er energie van krijg – anders zou ik het niet volhouden. Maar toch, af en toe wat rust, ja, dat zou welkom zijn.
“Ik wens mezelf voor 2023 meer zachtmoedigheid en nederigheid toe”
Tweet dit!
Matteüs 11,28 – 29 is in mijn ochtendgebed dan ook een vaste waarde. Daar belooft Jezus rust en verlichting aan wie vermoeid is en onder lasten gebukt gaat, en Hij nodigt ons uit om daartoe zijn zachte juk op onze schouders te nemen. Dat probeer ik trouw te doen – al heb ik de beloofde rust nog niet echt mogen ervaren, zoals u hierboven kon lezen.
Gelukkig is Gods Woord een schat die blijft verbazen, en die zich aan volgeboekte moeders zo nodig zelf ontsluiert. Toen die verzen onlangs deel uitmaakten van de schriftlezingen van de dag, ontdekte ik namelijk dat ik ze tot dan toe slechts voor de helft overwogen had.
Hoe stom het ook klinkt: die dag stond ik voor het eerst stil bij het tweede deel van vers 29. En dat luidt heel anders. Niks geen juk, maar een eenvoudig “Leert van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen”.
Anders gezegd: wie vermoeid is en rust wil, moet niet zozeer een juk aanvaarden, maar wel vol overtuiging proberen om zich Jezus’ zachtmoedigheid en nederigheid eigen maken! Dat ik dat nooit eerder gezien heb…
Sinds die dag weet ik wat ik mezelf toewens voor 2023: meer zachtmoedigheid en nederigheid. Ik zal beloond worden met rust voor mijn ziel – en als het gemor in mijn entourage tegelijk gaat verstommen, is dat alleen maar mooi meegenomen.
Nathalie De Clerck is tolk, vertaalster, single- en relatiecoach, echtgenote, en moeder van vier kinderen en twee pleegkinderen. Ze schrijft elke drie weken een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
