Als puber liep ik soms langs mijn moeders kamer en hoorde dan Radio Maria opstaan. Kon niet missen, want dat was de enige radiozender die ik kende waarbij er steevast monotoon gepraat werd. Saai! Snel liep ik dan een deurtje verder naar mijn eigen kamer, waar ik al even snel de ‘normale’ radio aanzette.

In die tijd kwam ik in huis af en toe Katholiek Nieuwsblad tegen. Daar bladerde ik dan wel eens in, maar deed de krant dan snel weer dicht: jaja, christenen worden ergens op de wereld vervolgd en dit keer is het in een ander Verweggistan. Dat is toch ook geen nieuws meer?

En de kerk waar ik elke zondag braaf mee naartoe ging? Ik wist niet eens waar dat over ging, behalve dan dat het betekende dat je stil moest zijn. En dat we, als we gegaan waren, daarna patat, chips, computertijd, lekkere lunchbroodjes en een ijsje kregen als beloning.

Ook al kreeg ik het katholicisme er met de paplepel ingeramd, het beklijfde niet vanzelf. Ik wil mezelf best een bekeerling noemen, want ik noemde mijzelf pas echt katholiek toen ik er bewust voor gekozen had. En dat was niet volgens de boekjes bij het vormsel, maar pas jaren daarna. Wel heeft dit alles me op het spoor gezet om katholiek te worden.

Nieuwsgierig naar de Kerk

In de kerk was namelijk een wat ouder meisje waar ik een beetje tegenop keek. Ik nam aan dat zij het ook een saaie bedoening zou vinden, maar zij bleek het wonderbaarlijk genoeg geen onzin te vinden. Sterker nog, ze zei dat ze Jezus heel serieus nam en dat Hij veel voor haar betekende. Dat maakte me voor het eerst nieuwsgierig naar waar de Kerk nou eigenlijk écht om draaide.

Op een zonnige zondag besloot ik eens te luisteren naar de preek. Die was namelijk het enige deel van de Mis dat in begrijpelijke taal werd gehouden. Ik hoorde over Jezus (die kende ik inmiddels wel van naam) die eigenlijk heel radicale dingen deed. Die boodschap was ongekend krachtig, vooral omdat ik zoiets nog nergens anders in de maatschappij tegengekomen was.

Ik leerde Jezus kennen: een man die gewoon deed wat goed was, ook al zou dat gevolgen hebben die in menselijke ogen vreselijk zijn. Ik leerde uiteindelijk wat alle onderdelen van de Mis betekenen, en hoe mooi die eigenlijk is. Zelfs het monotone gepraat op Radio Maria kan ik tegenwoordig waarderen, omdat ik nu daadwerkelijk luister, waardoor ik kan horen dat de inhoud prachtig is.

Ja, het is mooi dat geloof leeft en je er telkens wat nieuws in kunt ontdekken. Wel vraag ik me af of het goed is om je eerst door een laag saaiheid, onbegrijpelijkheid of domweg afwezigheid heen te moeten worstelen. Want let wel, ik was al een bijzonder kind omdat ik überhaupt naar de kerk ging. Veel leeftijdsgenoten waren niet zo fortuinlijk en hebben een nog grotere drempel over te gaan.

Onder de korenmaat vandaan

In tijden waarin de concentratiebogen van tieners telkens nieuwe dieptepunten bereiken omdat er nog snellere sociale media opkomen, wil ik alleen maar even zeggen: heb toch medelijden met de kinderen van deze tijd en haal die prachtige lamp onder de korenmaat vandaan!

Annemarie van Diepen-Scheerboom is biologe, moeder en levenscoach. Zij schrijft iedere drie weken een column in Katholiek Nieuwsblad.