Toen Jezus geboren werd, kwamen er wijzen uit het oosten aan in Jeruzalem en vroegen waar de pasgeboren koning der Joden is, “want wij hebben zijn ster in het oosten gezien en zijn gekomen om hem onze hulde te brengen.” Na Herodes te hebben aangehoord, gingen ze weer op pad, “en zie, de ster die zij in het oosten gezien hadden, ging voor hen uit totdat zij boven de plaats waar het Kind zich bevond stil bleef staan.”

“Op het zien van de ster werden zij vervuld van overgrote vreugde. Zij gingen het huis binnen, zagen er het Kind met zijn moeder Maria en op hun knieën neervallend, betuigden zij het hun hulde. Zij haalden hun schatten te voorschijn en boden het geschenken aan: goud, wierook en mirre.” (Mattheüs 2).

Caspar, Melchior en Balthasar

De traditie vermeldt drie wijzen, genaamd Caspar, Melchior en Balthasar. Het gaat hier niet louter om een mooi verhaal van een aantal vreemde oosterlingen met exotische gewaden die Jezus komen aanbidden. De wijzen uit het oosten staan symbool voor de openbaring van Christus aan alle volkeren, zoals de herdertjes symbool staan voor de openbaring aan het volk van Israël.

Ik heb een groot respect voor de wijzen uit het oosten. Het moesten oprechte en stoutmoedige mensen zijn geweest. Ik zie voor me dat ieder van hen, op zijn eigen manier, zijn leven had gewijd aan de studie der wijsheid en dat ze oprecht verlangden naar antwoorden op de vragen die speelden in het diepst van hun harten: wie is de mens? Wat is zijn doel op aarde? Is er een God? Zo ja, hoe verhoudt Hij zich tot de mens?

Ze zochten in allerlei tradities en culturen, ze bestudeerden perkamenten en ondervroegen filosofen, maar ten diepste hadden ze nog geen antwoorden gevonden die hun harten echt vervulden.

De ster volgen

Toen hoorden ze over een Joodse profetie, dat de Koning van hemel en aarde, de Messias, geboren zou worden. Ieder van hen begon onderzoek te doen en ook de natuur te observeren, in de hoop een teken te vinden.

En ze vonden een teken. Een bijzondere ster aan de hemel en een stem in hun harten die zei: ga op pad. Volg die ster. Halverwege hun tocht vonden ze elkaar en deelden hun verlangens met elkaar. Samen op pad gaan is altijd beter.

De ster verdween tijdelijk uit het firmament, maar hun hoopvol vertrouwen niet. Ze bleven op hun weg. De Heer beloonde hen voor hun volharding door de ster weer te laten verschijnen en zo wisten ze degene te vinden die het uiteindelijke antwoord is op alle levensvragen.

Het uiteindelijke thuis

Op 8 januari vieren we het feest van de Openbaring des Heren. Dit is niet alleen een herdenking van drie bijzondere wijzen die tweeduizend jaar geleden op zoek gingen naar God. Dit is het verhaal van de mensen om jou heen: je collega, je buurvrouw, je studiegenootje, je voetbalmaat.

Dit is het verhaal van ieder die tast in de duisternis, die verlangt naar antwoorden op de grote levensvragen, die op zoek is naar Christus, al weet hij dat misschien nog niet. De eindbestemming is de Kerk. Dit is het uiteindelijke thuis.

Seculier gebrul

Het is makkelijk om op de kerkbank te blijven zitten en gezellig en vroom met elkaar bezig te zijn. We zijn echter geroepen om tijd te besteden aan de ontmoeting met mensen die niet geloven. Ik spoor je aan: kom uit je comfortzone. Ga naar de mensen toe en draag echt jouw geloof uit, zonder complexen en met veel liefde.

Het seculiere antichristelijke gebrul dat je vaak hoort in de maatschappij is in veel gevallen een rookgordijn. Erachter schuilt een oprecht verlangen om Christus in zijn Kerk te ontmoeten, om thuis te komen. Ga naar buiten. Zoek de mensen op. Laat het licht schijnen van Christus, die jij in jouw hart draagt. Wees een ster die de route naar het kindje Jezus aangeeft.