Een jaar geleden vierden we op Hemelvaartsdag de Mis in de kelder van een hotel. Een van onze oudere kinderen deed mee aan een sporttoernooi en een priester van een van de katholieke schoolteams bood aan om in het hotel de Mis op te dragen voor iedereen die wilde komen.

Zo togen we dus naar een grote vergaderzaal in de kelder, waar we in ongemakkelijke stoelen zaten onder grauwe Tl-verlichting. Maar het was daar dat ik een van de mooiste momenten als moeder beleefde.

Mijn jongste kind was moe en chagrijnig, zeurde en worstelde op mijn schoot totdat hij op mijn schouder in slaap viel. Hij snurkte dwars door de evangelielezing heen. Vreemden om ons heen lachten terwijl ze hem aanhoorden.

Dichterbij dan we denken

Voor ons stond een cisterciënzer priester te preken over Hemelvaart. “Wanneer liefde afwezig lijkt,” zei hij, terwijl hij een preek voorlas die hij vijftien jaar eerder had geschreven na de dood van zijn moeder, ”is liefde eigenlijk dichterbij dan we denken.”

Cisterciënzers staan bekend om stilte, contemplatief gebed en werken met hun handen. Moeders ook. Maar wat de priester die dag in zijn preek zei, sprak recht tot mijn hart als ouder.

Het feest van Hemelvaart getuigt elke paastijd van de blijvende waarheid van de liefde. In de Verrijzenis en Hemelvaart beweegt de liefde, verandert ze en wordt ze zelfs onherkenbaar – net als Jezus in zijn pas verrezen lichaam. Maar liefde verlaat je nooit.

Dit is wat ik wil dat mijn kinderen weten: Als ze ooit vrezen dat de liefde voorgoed voorbij is, dan is de liefde niet weg. Zelfs in de dood wordt het leven veranderd, maar niet beëindigd.

Liefde verlaat je nooit.

Die Hemelvaartsdag snurkte mijn zoon tijdens het hele eucharistische gebed. Mijn armen deden pijn, maar ik wilde hem niet neerzetten. Vijftien jaar eerder hadden een verpleegster, een dokter en een doula samengewerkt om een jammerende pasgeborene voor het eerst in mijn vermoeide armen te leggen, en ik huilde van blijdschap. Nu wist ik maar al te goed hoe snel die babyjaren voorbij gaan.

Houd me niet vast

Dus droeg ik mijn zoon naar de communie, terug naar de ongemakkelijke stoel, de steile trap op, het hotel uit en naar het restaurant waar we na de Mis zouden gaan eten. Zijn wang lag nog steeds tegen de mijne, zijn slungelige ledematen bungelden zwaar om me heen. Hij was in maanden of zelfs jaren niet op die manier in slaap gevallen: in mijn armen.

Toen Jezus op Paasmorgen aan Maria Magdalena verscheen, groette Hij haar bij haar naam en zei Hij tegen haar: “Houd mij niet vast, want ik ben nog niet opgestegen naar mijn Vader” (Joh. 20,17).

Totdat ik het mysterie van de werkelijke aanwezigheid van Christus in de Eucharistie begreep, was ik verbaasd over deze zin. Waarom zou Jezus niet willen dat zijn dierbare vriendin hem omhelst? Hoe zou zijn opstijgen naar de Vader het voor Maria mogelijk maken om hem later wel vast te houden?

Maar als je eenmaal de hostie in je handen houdt en beseft dat het geschenk van zijn Eucharistische aanwezigheid voortkwam uit wat afwezigheid leek – Jezus’ Hemelvaart en het geschenk van Zichzelf dat Hij achterliet – dan besef je de paradox van elke krachtige liefde.

Wanneer liefde eruit ziet alsof ze weg is, is ze nooit echt weg.

Wanneer God het meest afwezig voelt, kan God het meest aanwezig zijn.

Wakker

Op de hoek van de straat werd mijn zoon eindelijk wakker in mijn armen, net zoals hij al duizend keer eerder wakker was geworden, met zijn open knipperend terugkerend in de wereld.

“Wat is er met de Mis gebeurd?” vroeg hij verward. “Waar is de communie gebleven?”

“Hier,” drukte ik een kus op zijn bezwete voorhoofd. “Hier.”