Ze kwam zelf uit een groot gezin, maar haar tante was kinderloos en ongehuwd, omdat ze gehandicapt was en maar nauwelijks kon lopen. “Geef mij één van je dochters, opdat zij me helpen kan en ik niet alleen zal blijven”, had tante tegen haar moeder gezegd, die moeite had om een goede maaltijd voor alle kinderen op tafel te zetten in het Oekraïne van de jaren vijftig.

Anna Martinevna was negen jaar oud toen ze bij haar tante introk om haar tot de dood – op haar negentigste – te verzorgen. Vaak vroeg ze zich af waarom haar moeder haar had weggegeven. Had ze haar minder lief dan de anderen?

Het leven was niet gemakkelijk. Anna werd arts en toen ze zo’n vijftig jaar oud was, werd ze gevraagd om op het eiland Sachalin, in het Verre Oosten van de USSR, in het ziekenhuis te gaan werken. Ruslana, haar dochter, studeerde nog medicijnen in Kiev, maar kwam later haar moeder, grootmoeder en jongere zusje Olga na. Haar zoontje Rostiek kwam mee en toen hij zeven jaar oud was en naar de school moest, besloten ze naar Khabarovsk te gaan, want op Sachalin waren geen goede scholen.

Zo kwam Anna met haar hele familie naar Khabarovsk. Er was echter één groot vraagstuk in haar leven onbeantwoord gebleven en ze besloot op zoek te gaan naar een katholieke kerk, zoals zij die in haar kindertijd had leren kennen in Oekraïne, op de grens met Polen. Haar tweede moeder naderde het levenseinde en ze wilde graag dat een priester haar de ziekenzalving zou geven.

Ook dachten ze aan de aankomende begrafenis en hoopten op de laatste zegen. Zo vonden ze onze kleine parochie in 2009, om sindsdien altijd trouwe kerkgangers te blijven. Ruslana was net als Anna nog katholiek gedoopt in Oekraïne, in het verborgene, door haar katholieke oma. Olga was later in de orthodoxe Kerk gedoopt, want een andere optie was er voorheen niet.

Anna is een van die mensen die, als ze de waarheid vinden, deze ook in alle volheid omhelzen. Zo is zij al vele jaren onze meest trouwe kerkgangster, met een oprecht gebedsleven. Ze heeft ook altijd veel liefdevolle attenties. Bloemen voor Maria op zon- en feestdagen, iets lekkers dat ze voor ons gekookt heeft, hulp voor andere parochianen of een kleine gift, waarmee we een ijsje kunnen eten of een rekening kunnen betalen.

De laatste jaren is ze zwak en aan huis gebonden, maar online volgt ze iedere dag de rozenkrans en de Mis, die wij vanuit de parochie live uitzenden. De laatste tijd heeft een ernstige ziekte haar zeer verzwakt. Ze heeft een chemobehandeling gedaan tegen de kanker die verspreid is, maar dit werd bijna haar dood.

Op de strijkplank in haar kleine slaapkamertje, waar zij op bed lag, vierden wij de heilige Mis en samen met Ruslana, haar man en ons, zusters en paters in Khabarovsk, baden wij voor haar, die zichtbaar verbonden was met Hem die de levende, heilige offergave is.

Bij het ontvangen van de heilige Communie drukt Anna haar hand op haar hart. Zijn Hart daalt neer in haar hart; goddelijke leven in haar, dat alles wat gebroken is heel maakt. Dankbaar zien wij hoe langzaam maar zeker de liefde zich voorbereid om de Liefde te ontmoeten.

Madre Anima Christi is missionaris in Rusland. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.