Ik heb al een paar keer geschreven over mijn worsteling met de onverwachte kanten van het priesterschap. Je bent niet alleen gewijd voor spirituele, sacramentele taken.
Als pastoor ben je eigenlijk een soort van filiaalhouder van een grote franchise. Bij een grote winkel heb je personeel voor alles. Bij een kleinere zaak doet de manager bijna alles, van winkeldieven wegjagen tot hondenpoep opruimen.
De Sint–Marcusparochie is zo’n kleiner filiaal. Het kostte me een paar jaar, maar ik heb me er nu mee verzoend dat ik een groot deel van mijn dag bezig ben met heel praktische zaken, zoals vandaag een computer repareren, een gootsteen ontstoppen en muggenspray kopen bij de drogist.
Het hoort er allemaal bij. Dat is wat vaders ook doen in hun gezin; dat draagt op een goede manier bij aan de zorg voor het gezin.
Maar deze week is er een taak bijgekomen die ik nooit had verwacht: die van filmproducent. Ik weet niets van film en kijk bijna nooit tv. Maar Sint–Marcus ligt midden in Venice, een buitengebied van Hollywood.
Alles draait hier om film. Nee, de grote acteurs wonen hier niet. Daarvoor moet je naar Malibu, een paar kilometer naar het noorden. Venice is het artistieke hart van Los Angeles.
“Ik voel me weer een beetje als de vroegere muziekdocent die een grote musical wilde uitvoeren met de leerlingen, ouders en de leraren.”
Tweet dit!
Scenarioschrijvers, designers, webprogrammeurs, cameramensen, licht- en geluidontwerpers en technici; dat is onze wereld geworden nadat de blauweboordenarbeiders van na de oorlog met pensioen zijn gegaan. Dit is de lucht die de papa’s en mama’s van onze schoolkinderen dagelijks inademen.
Het was tijd om de vrijwilligers van onze voedselbank eens goed in het zonnetje te zetten en geld op te halen voor meer koelingsfaciliteit. Wat zou er dan beter zijn dan een documentaire te filmen en die te presenteren op een glamoureuze cocktailparty?
De vrouwen halen graag hun little black dress tevoorschijn en de mannen willen hun korte broek, hawaïshirt en slippers nog wel eens verruilen voor een echte smoking.
Dat is de theorie. Maar zie dat maar eens gedaan te krijgen. Film is een vak apart. Ondanks dat ik heel bekwame mensen om me heen heb verzameld, is het nog een hele kunst om de gemeenschap hier goed bij te betrekken. Het moet ook iets van hen zijn.
De filmmakers bestoken me ondertussen dagelijks met hun vakjargon, de marketeers laten me investeren in webwinkels en creditcardterminals.
Plotseling moet ik restaurants afgaan om sponsors voor het koude en warme buffet binnen te halen. Pastoor, wat moet er ook weer in een margarita? Tequila of martini? Het houdt niet op.
Maar het wonderlijke is: ik begin er zowaar lol in te krijgen. Ik voel me weer een beetje als de vroegere muziekdocent die een grote musical wilde uitvoeren met de leerlingen, ouders en de leraren.
Die uitvoeringen waren memorabel en de herinneringen worden na 25 jaar nog opgehaald op Facebook.
Ja, het sacramentele leven is de kurk waarop de geloofsgemeenschap drijft. Maar je moet ook af en toe zorgen voor een feestje. Een beetje dobberen op het water is toch wel erg saai, op den duur.
Albert van der Woerd is priester in het aartsbisdom Los Angeles. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
