Het is duidelijk geen uitsluitend Amerikaans verschijnsel dat het na corona veel moeilijker is geworden om personeel te vinden. Het lijkt erop dat de gedwongen isolatie tijdens het hoogtepunt van de pandemie een onverwachte gevolg heeft gehad. Namelijk dat mensen zich zijn gaan afvragen of ze nog wel braaf hun rondjes mee willen draaien in de mallemolen van het leven.

Ik heb er hier in Los Angeles vaak verbaasd over gestaan hoe hard men bereid is te werken. Overuren maken, e-mails van de baas beantwoorden om 11 uur ‘s avonds, en lunchen in de vorm van een broodje wegspoelen met koffie achter de computer.

Stille uittreders

Een term die je hier nu vaak hoort vallen is die van The Great Resignation, het grote ontslag. Maar er is een nieuwe dimensie bijgekomen, die tot nadenken stemt. Die heeft Quiet Quitting, ofwel het stille uittreden. Het komt vooral voor bij jonge mensen, millennials.

Ze waren voorheen bereid tot lange werkdagen, presteren onder druk, en het opgeven van hun sociale leven. Wat je nu ziet is dat ze plotseling opstappen. Zonder conflict, soms zelfs midden in een groot project. Ergens kan ik het wel toejuichen dat er een tegenbeweging op is gekomen tegen het zichzelf uitbuiten en wegcijferen. En de markt helpt hier ook een handje; er is volop werk voor hen die willen.

Rechterhand

Vorige week kreeg ik hier zelf ook mee te maken toen een werknemer van de parochie ontslag nam, net binnen de wettelijke termijn van twee weken. Hij was niet een randfiguur, maar sinds enkele jaren mijn rechterhand in office management, technologie, onderhoud van gebouwen en de planning van het pastoraat.

Iemand die absoluut onmisbaar was voor het draaiend houden van de parochie. En ineens is-ie weg. Zonder een onvertogen woord, net nu we een grote campagne aan het opzetten zijn om mensen terug uit te nodigen na de coronacrisis.

Slapeloze nachten

Het heeft mij veel hoofdbrekens gekost en zelfs een paar slapeloze nachten. Waar vind ik de juiste personen om het werk over te nemen van een duizendpoot? Hoe financier ik dat? Al met al geen kleinigheid.

Maar ik voel me als werkgever geen slachtoffer. Ik gun deze werknemer van harte de mogelijkheid om zich te focussen op één hoofdtaak, in zijn nieuwe baan, in een veel grotere parochie. En ik gun mezelf en deze parochie om opnieuw naar de tekentafel te gaan en om hulp te vragen.

Voldaan gevoel

We hebben nu de gelegenheid om mensen aan te trekken met een frisse blik op de situatie, niet behept met het “maar we hebben het altijd zo gedaan”-virus. Hoewel mijn werkdagen nu ineens veel langer zijn, en ik ‘s avonds uitgeknepen in bed rol, voel ik me erg voldaan met de vernieuwingen die ik zomaar in mijn schoot geworpen krijg.

Een religieuze organisatie als een parochie doet er toe, heeft een doel voor het Koninkrijk van God. Waarom zou Hij zich dan afwenden van zijn pied-à-terre als het moeilijk wordt? Nee, hij laat niet gaan het werk van zijn handen. Hij vraagt alleen van zijn herdershond dat-ie zich laat leiden door de Grote Herder. Die heeft allang gezien hoe mooi het allemaal is geworden over een paar jaar.

Albert van der Woerd is priester van het aartsbisdom Los Angeles. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.