Op 2 januari 2019 sta ik op het strand van Schiermonnikoog. Na alle kerstdrukte hadden we zin om te struinen op uitgestrekte en eenzame zandvlaktes en duinen. Onze kinderen gaan voor het eerst mee.
Dit eiland roept altijd herinneringen bij me op aan mijn kindertijd; aan zomers vol ruimte en ongereptheid, de hele dag spelen op het strand, rennen door de duinen, turen over de zee. De zomers leken eindeloos daar.
Maar deze keer liggen er naast de schelpen en hier en daar een onfortuinlijke kwal ineens stukken piepschuim op het strand. En koelkasten. Overal plastic laarzen, verdwaalde schoenen, rollen bubbeltjesplastic, wc-papier, kinderstoelen, duizenden spaarlampjes, My Little Pony-paardjes, strijkplanken, gloednieuwe schoudertassen, slaapmatjes en ontelbare ondefinieerbare stukken plastic… Een groot vrachtschip had een enorme lading containers verloren op zee, zo hoorden we.
Een treurig gezicht, al die lelijke troep die de herinnering aan de ongerepte stranden onteert. Onze dochter rent uitgelaten rond en vindt steeds nieuwe schatten tussen het lelijks. “Kijk mama, een bedje!” “Is dit een laars voor jou, papa?” Zij vindt het prachtig. Maar dit was eigenlijk niet de ervaring die ik haar wilde geven met dit bezoek…
En tegelijk kan in de gedachte niet onderdrukken dat ook míjn pakketje hier op het strand ligt. Opeens vind ik het een verschrikkelijke gedachte dat wat hier ligt nog maar een fractie is van alle troep die nu nog in de zee zit en dat al dat plastic voor altijd zal bestaan, tot ver nadat wij mensen ooit op deze aardkloot rondliepen…
“Om origineel te zijn ben je eigenlijk al een beetje laat als je in de vastentijd anno 2020 gaat ‘plastic afvallen’”
Tweet dit!
Samen met vele toestromende mensen vanuit het hele land helpen we met het opruimen. We laten ons inspireren door de kinderen die dat al even leuk vinden als het schatzoeken en krijgen er plezier in het strand weer tevoorschijn te zien komen onder alle troep.
Ondanks dat het begin januari is, hét moment om het roer om te gooien en betere gewoontes te beginnen, duurt het nog ruim een jaar voordat ik er echt wat aan durf te gaan doen. Deze Veertigdagentijd besluit ik me te gaan bezinnen op afval. Ik wil ontdekken hoe moeilijk het is om plastic uit ons leven en huis te bannen.
Om origineel te zijn ben je eigenlijk al een beetje laat als je in de vastentijd anno 2020 gaat ‘plastic afvallen’. De stralende meisjes (meestal zijn het vrouwen is me opgevallen) met glazen jampotten met plastic erin in hun handen, trots vertellend: “Dit is mijn afval van de afgelopen 5 jaar” buitelen al gauw over je scherm wanneer je je met enige interesse in deze richting op social media begeeft.
Die term ‘plastic afvallen’ heb ik trouwens ook al niet zelf bedacht, dat is catchy slogan die het Wereld Natuurfonds lanceert met een heuse app die je helpt in 30 dagen op een leuke en makkelijke manier plasticgebruik te verminderen.
“Ondanks dat je weet dat je bijdrage een druppel op een gloeiende plaat is, kun je toch proberen te leven alsof het al goed ís”
Tweet dit!
Er is al zoveel te doen in de media rond dit thema dat je er – als je zoals ik een beetje allergisch bent voor hypes – een afkeer voor kunt ontwikkelen. Ook daardoor heb ik het plan lange tijd voor me uitgeschoven.
Maar tijdens het lezen van het laatste boek van Thomas Halik, over hoop, realiseerde ik me pas dat het niet gaat over dat perfectionisme. Het gaat voor mij om het oefenen in hoop. Hoop dat het toch nog goed kan aflopen, met deze wereld, met ons, al weet je vaak niet meer hoe dat nog mogelijk is.
Om ondanks dat je weet dat je bijdrage een druppel op een gloeiende plaat is, toch te proberen te leven alsof het al goed ís.
“Kom even op het potje oefenen, Avi”, zeg ik met mijn liefste stem en ga er uitnodigend met een boekje naast zitten. “Nee!” roept mijn zoontje vastberaden, “luier aan!” Zucht. Ik vrees dat we op zoek moeten naar een andere oplossing voor dit probleem. Met enige tegenzin doe ik hem de laatste luier uit het plastic pak om. Google: wasbare luiers…
Eva Martens is theoloog en werkzaam als pastor in de Dominicuskerk in Amsterdam. Zij woont met haar gezin – man Remco en kinderen Rivka (4) en Avi (2) – in Nijmegen.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
