Wij hadden van de week een heel bijzondere logé: een dagpauwoog. Voor wie zich daar niet meteen iets bij kan voorstellen: dat is zo’n prachtige vlinder die met zijn vleugels in oranje, geel en paars een van de bontste vlinders in Europa is. De dochter vond hem in de tuin, op een van die mooie herfstdagen die mij laat in het jaar nog zin doen krijgen in een zomers ijsje.
De dochter en kriebelbeestjes, dat is trouwens een verhaal apart. Ik weet nog goed hoe ze als driejarige een kronkelende regenworm uit haar jaszak tevoorschijn toverde en die vervolgens voor mijn ogen hield – terwijl ik in volle avondspits aan het stuur zat. “Gevonden op de speelplaats mama, en de juf wou hem niet hebben.”
Of hoe ze me als vijfjarige na een hele middag spelen in de tuin vrolijk haar schat kwam tonen: een potje waarin wel honderd pissebedden over elkaar heen krioelden – de herinnering alleen al bezorgt me koude rillingen.
Grappig genoeg vond ze in de pleegzoon een partner in crime. Sinds hij er is, stormen ze om de haverklap samen de keuken binnen om mij hun nieuwste vondst te laten bewonderen. Sprinkhanen zijn erg in trek, net als lieveheersbeestjes en mestkevers.
En een paar dagen geleden was het dus een dagpauwoog. De kinderen hadden gezien hoe de mooie vlinder werd aangevallen door een spin. Ze hadden hem kunnen redden, maar het arme beestje was al half verlamd.
“Mijn twee entomologen in spe liepen de hele ochtend zingend door het huis: 'Alles wat adem heeft love de Heer!'”
Tweet dit!
We legden hem bij het vlinderhuisje in de veranda en vulden de voederspons met suikerwater. (Tja, als het kroost van insecten houdt, dan vergaar je ongewild een berg materiaal.) Een uur later zat er echter bijna geen beweging meer in. Ik bereidde de kinderen dan ook voor op het ergste.
Tot mijn grote verbazing leefde de vlinder twee dagen later echter nog steeds, en zagen we nog eens een dag later een vleugel lichtjes trillen. Het herstel hield aan, en toen de dochter na een week een opengesneden druif op het voederplankje ging leggen, stond onze dagpauwoog zowaar op zijn pootjes, met netjes dichtgeklapte vleugels.
Niet veel later zat hij op de druif en werd het sap gretig opgezogen – terwijl de lange vlinderslurf even gretig werd geobserveerd door een enthousiast publiek.
Een paar dagen daarna vloog hij weg, de wijde wereld in. Mijn twee entomologen in spe liepen de hele ochtend zingend door het huis: “Alles wat adem heeft love de Heer!”, klonk het, met de woorden van de laatste psalm die Elly en Rikkert zo mooi op muziek hebben gezet.
Ze waren blij, ze waren trots, ze voelden zich Gods helpertjes omdat ze een stukje van de schepping hadden gered. Mij deed het denken aan een ander bijbelvers: “Over weinig waart gij trouw, over veel zal ik u aanstellen. Ga binnen in de vreugde van uw heer” (Mt. 25,21).
Ik heb geen idee wat die twee van hun leven gaan maken. Maar het komt goed, zoveel is zeker.
Nathalie De Clerck is tolk, vertaalster, single- en relatiecoach, echtgenote, en moeder van vier kinderen en twee pleegkinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
