Aswoensdag kan hier in Californië een heel spektakel zijn. Sommige kerken in de binnenstad hebben wel zeven of acht diensten, waarbij de parochiestaf de mensenmassa’s in bedwang moet houden. En zelfs na de laatste avondviering kun je beter wat as in de pastorie bewaren, want tot middernacht kan er worden aangebeld door mensen die te laat van huis zijn gegaan.
Met name onder Mexicaanse immigranten is er een haast magisch geloof in de traditie van het askruisje. Het is soms zelfs belangrijker dan de Eucharistie. Daarom zijn er collega’s die het kruisje pas aan het eind van de Mis geven en niet, zoals de liturgie voorschrijft, na de preek.
Het komt namelijk nogal eens voor dat mensen de Mis uitlopen na het ontvangen van de as. Soms wordt er zelfs verontwaardigd gereageerd wanneer in plaats van de as de Communie wordt aangeboden. Dat doet je vertwijfeld afvragen: wat doe ik hier eigenlijk?
Ik heb dat nogal eens meegemaakt tijdens mijn werk onder migrantengemeenschappen. Het leverde me ook een frisse tegenzin op naarmate de datum van Aswoensdag naderbij kwam. Wat ik nog het lastigste vond, is dat iedereen zich simpelweg neerlegde bij het feit dat het zo was. We worstelden ons er doorheen, zoals bij sommige kerstvieringen waar je de alcohol opsnoof en naderhand etensresten moest opruimen tussen de kerkbanken.
Meer dan de helft van de mensen herken je normaal gesproken niet. Sommigen zijn zelfs in jaren niet naar de kerk geweest en voelen plotseling de nood om een askruisje te halen. Maar dit jaar hadden we ons met het team voorbereid en van de nood een deugd gemaakt.
“Het komt nogal eens voor dat mensen de Mis uitlopen direct na het ontvangen van de as”
Tweet dit!
We dachten: we kunnen dit ook aangrijpen om mensen te verwelkomen en uit te nodigen om de banden met de Kerk weer aan te halen. De staf had duizend welkomstpakketjes gemaakt, met een flesje wijwater, een pen, de hele liturgische kalender tot Sacramentsdag en verschillende gebeden, waaronder dat van paus Franciscus voor het Jubeljaar 2025. Heel simpel.
Maar dit gebaar veranderde alles. Onze open houding maakte dat de mensen zich gezien en de moeite waard voelden. Het hielp hen om hun diepere intenties voor deze viering te ontvouwen: verzoening, in de onmacht om zich te verhouden tot de Kerk en tot zichzelf. En het gaf vleugels aan ons liturgische team.
Ikzelf had nog energie over na de laatste Mis van de avond. Dat kwam goed van pas, want toen ik terugkwam in de sacristie belde de ziekenhuispastor me op om te vertellen dat Monica, een jonge Mexicaanse vrouw, stervende was. Voor de zekerheid nam ik wat as mee in een pillendoosje. Bij aankomst was ze al overleden. Ik was te laat voor het sacrament van de zieken en gaf daarom een askruisje aan haar en de dankbare familie. “Stof zijt ge, en tot stof zult ge wederkeren…”
Tijdens alle politieke turbulentie hier in de VS, die niemand ongemoeid laat, hebben we gelukkig rituelen die verbinden en ons herinneren aan wat we gemeen hebben: dat we sterfelijk zijn, dat ons leven onnoemelijk kostbaar is in Gods ogen, en dat we geroepen zijn om goed voor elkaar te zorgen.
Albert van der Woerd is priester van het aartsbisdom Los Angeles. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
