<

Geef om katholieke journalistiek

doneer
image
Column

Stil in mij

Cees Baan 2 mei 2020

“Kom bij me zitten, sla je arm om me heen en houd me stevig vast!”

Zo’n zin – een noodkreet – zou ik wel honderd keer willen zeggen. Tegen jou, tegen mijn oom van 88, tegen mijn zoon, mijn kleinkinderen, mijn vriend. “Kom bij me…”

Een aanraking als ‘bedreiging’

Het zijn woorden van de Nederlandse popgroep Van Dik Hout, Het is zo stil in mij. Woorden die vandaag direct hard binnen komen. Juist nu het knuffelen, handen schudden en een arm om je schouders een ‘bedreiging’ vormen voor onze fysieke gezondheid.

Voor wie alleen is, afgesloten van de buitenwereld, in een ziekbed ligt of in een zorgcentrum zit, is de behoefte aan ‘een arm’ en ‘een schouder’ als brood en wijn.

Concrete troost

Want je hebt niet altijd woorden om te zeggen hoe je je voelt. Soms is de verwarring te groot, de spanning te hoog en het verdriet zit zo diep…

“Neem dan mijn beide handen en houd me vast…!”

Dat is concrete troost. Daar knap je van op, maar… er zijn geen armen om je heen.

Foto van mijn vader

Op oude foto’s zie ik mezelf als baby, een kwetsbaar, klein manneke in de armen van zijn vader. Een veilig en geborgen beeld. Foto’s zeggen niet alles, maar ik ben er zeker van dat ik gewenst was, dat er – door mijn ouders – intens van mij werd gehouden.

Eén van die fotootjes staat recht voor me. Het herinnert me (in tijden van verdriet en zware koffers) aan die dragende armen van mijn vader. Het zijn armen die ik van binnen, tot in de grond van mijn ziel, na zestig jaar nog altijd voel. Dat soort liefde houdt nooit op.

Digitale verbinding

Nu het emotioneel slecht weer is (nogal koud en stormachtig) verlang je naar de warmte van mensen die jou vastpakken…

“Nabijheid van oog tot oog is mooi - maar de nabijheid van hart tot hart gaat nog verder”

Maar er is meer warmte dan alleen het tastbare. Je mag ook vertrouwen op het ‘hartgrondige’ contact met anderen. Ook in digitale verbindingen, ook in de kracht via facetime, ook in de troost van een mail of een kaartje.

‘Die ene’

Nabijheid van oog tot oog is mooi – maar de nabijheid van hart tot hart gaat nog verder, dat zit zoveel dieper (en reikt ook hoger…). Je kunt een brief schrijven waarom ‘die ene’ zo belangrijk is en waarom je zoveel van ‘die ene’ houdt.

Soms is er zelfs nóg meer dan je denkt. Dat verhaal van jouw levensweg, van die vier voetstappen in het zand. Daar waar het juist het moeilijkst was, zag je plotseling maar één paar stappen – alsof die ander jou alleen had gelaten. “Waarom? Juist toen ik U nodig had…” En uit het onbekende niets hoorde je een stem: “Mijn lieve kind, toen het moeilijk was toen heb ik jou gedragen…”

Niets onmogelijk

Misschien dat je dit nu niet direct kunt geloven, maar als het om liefde gaat, zou ik niets voor onmogelijk houden.

Cees Baan is schrijver en journalist. Samen met Bas Rompa verzorgt hij in Katholiek Nieuwsblad de wekelijkse rubriek ‘David’.

Een traditie van eeuwen tegenover de waan van de dag

In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.

Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.

Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.