In Zweden is het katholicisme aan een opmars bezig. Ooit, of nog steeds, was of is het ’t meest seculiere land van Europa, maar nu zijn er om en nabij twintigduizend katholieken in een decennium bijgekomen.

Zweden was zo seculier door de kracht van de sociaaldemocratie. Iedereen kreeg te eten, dus waarom nog geloven? Nu blijkt dat van eten alleen een mens niet leven kan. Toch houd ik mijn hart vast. De Zweden zijn, zo zeggen ze, geïnspireerd door TikTok en op zoek naar gemeenschap en identiteit.

In de artikelen erover wordt verder met geen woord gerept over of het toevallig witte Zweden zijn, of dat het een existentiële tegenreactie is op de toename van islamitische migranten, of dat het politiek gekleurd is. Wie weet: misschien zijn twintigduizend jonge mensen ineens geraakt door de smarten van Maria, door de kruisdood van Jezus of de werken van Johannes van het Kruis. Dat zou een wonder zijn.

In Amerika is de conservatieve Afro-Amerikaanse Candace Owens katholiek geworden – en is ze aan het bestaan van dinosauriërs én de ronde aarde gaan twijfelen. Daar had je al de radicale antisemitische Nick Fuentes. (Sowieso lijkt er een enorme toename te zijn aan antisemitisch katholicisme online, dat vraagt om meer onderzoek.) En natuurlijk Eva Vlaardingerbroek. Die ook nog. Het katholieke geloof als zwaard in een politieke cultuurstrijd.

In Nederland, ondertussen, is er een jonge priesterstudent gestopt met zijn opleiding. Als voorvechter voor de LGBTQI-gemeenschap in de Kerk is hij op verzet gestuit van dusdanige aard dat hij, zo zegt hij, zijn roeping niet meer kan volgen. Maar als je besluit om geëngageerd te raken, dan wéét je toch dat je op verzet zult stuiten?

Dat is nu juist de hele essentie van het engagement: iets willen veranderen waarvan men niet wil dat het veranderd wordt. Wat er precies gebeurd is in het bisdom Den Bosch blijft vaag. Maar van buitenaf bekeken lijkt het alsof er voor hem nogal wat dingen door elkaar lopen en hij nog wel wat uit te zoeken heeft – de mensen die hem slecht behandeld hebben niet minder.

De rode draad hier tussen links en rechts, progressief en reactionair is natuurlijk de vermenging van het geloof met de politiek. Beide zullen hun kampen hebben en beide kampen zullen zichzelf gerechtvaardigd voelen in hun strijd. Het ene kamp om de Kerk in te zetten tegen alles wat links is én om in de Kerk zelf alles wat links is af te doen als niet katholiek, vrijmetselarij of erger…

Het andere kamp zal, met een beroep op Jezus’ liefde, alles wat rechts is afdoen als hardvochtig en onchristelijk. Nu moet ik zeggen: ongelijk hebben ze daar niet in. Ik deel liever een Kerk met de ex-priesterstudent dan met Owens, Fuentes en Vlaardingerbroek. Maar het allerliefst deel ik een Kerk met Gerard Reves zuster Immaculata, die al vierendertig jaar oude mensen wast, in bed verschoont, eten voert en die nooit haar naam vermeld zal zien staan.

Toch goed dat er een God is.

Peter van Duyvenvoorde is schrijver en filosoof. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.