Als ik een dokter bezoek, draag ik liefst iets over mijn priesterboord. Dat geeft wat meer privacy in de wachtkamer. En ook met medisch personeel kan dat handiger uitpakken: je weet nooit hoe men over de Kerk denkt. Ik kom ook niet bij de dokter om mijn beroep te verdedigen.

Vorige week had ik een afspraak met de kaakchirurg. Dat is niet echt mijn favoriete medische specialisatie: ik ben nogal eens ruw behandeld door dit soort artsen, die de hele dag niets anders lijken te doen dan moeilijke kiezen trekken. Met gepaste tegenzin parkeerde ik dan ook mijn auto voor een kliniek in Beverly Hills, waarnaar mijn tandarts me verwezen had.

Toen ik de wachtkamer binnenkwam, vreesde ik echter meer voor mijn portemonnee dan voor mijn kaak. Alle meubilair was design en spiksplinternieuw, en van de negende verdieping van het gebouw kon je de prachtig blauwe oceaan zien liggen.

Ik was snel aan de beurt nadat ik mijn creditcard had afgegeven. In de behandelkamer waren de vier kiezen die eruit moesten al geprojecteerd op een groot scherm. Drie verpleegsters deden voorbereidend werk. Een was zwart, de ander Aziatisch en de laatste latino. Deze kliniek had duidelijk een diversiteitscommissie.

Zegenen

Een van de drie probeerde over mijn fleecejack mijn bloeddruk af te nemen. Dat ging natuurlijk niet. “Je bent toch niet overleden?” zei ze grappend. Ik antwoordde: “Nee, en dat wil ik graag zo houden.” Toen ik mijn jack losmaakte, zag de verpleegster mijn boordje en riep: “Verrek, je bent een priester!”

De andere twee kwamen aansnellen en verpleegster nummer twee vroeg meteen of ik ze wilde zegenen. Dat zag ik totaal niet aankomen, maar het was eigenlijk wel heel aandoenlijk. Natuurlijk deed ik dat.

Wat ik ook niet kon voorzien, is wat er gebeurde nadat verpleegster nummer drie me had geprepareerd voor de verdoving. Ze bleef toekijken hoe de arts vier verdovingsspuiten leegde in mijn kaak, en toen ik gevoelloos was zei ze: “Mag ik u iets vragen?” Ik mompelde wat bevestigends, terwijl ik met mijn ogen probeerde te seinen: “Ga je gang, maar reken nu niet op een geweldig antwoord.”

Mompelen

Toch begon ze vertellen hoe ze katholiek was opgegroeid en later buiten de Kerk was getrouwd. Ze kon er niet over uit dat de Kerk leerde dat ze daarom niet de Communie kon ontvangen in haar eigen kerk. “Jezus is er toch voor iedereen?” Ik knikte en mompelde wat.

Toen zei ze dat ze het kruisbeeld in haar kerk eigenlijk maar niets vond. Waarom moet je de pijn van de kruisiging zo kunnen aflezen van het gezicht van Jezus? Ze kon maar moeilijk geloven in een Messias die machteloos zijn lot ondergaat.

Ik had graag met haar over deze dingen willen doorpraten. Ze zat duidelijk ergens mee. Maar niet als patiënt, met een rubberen klem tussen mijn kaken en de kaakchirurg die zijn roltafeltje met tangen voorreed.

Pijnloos

Kortom, dit was mijn meest bijzondere en pijnloze bezoek aan de kaakchirurg ooit. In Beverly Hills laten ze je niet lijden. Maar wat verwacht je anders voor duizend dollar per kies?

Albert van der Woerd is priester van het aartsbisdom Los Angeles. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.