Gisteren miste ik na het werk de trein naar huis. De metro naar het station reed tergend traag, en toen ik hijgend en bezweet op het perron aankwam zag ik de treindeuren vlak voor mijn neus dichtgaan. Dat de trein daarna nog twee minuten met gesloten deuren bleef staan, maakte me op deze drukke septemberdag niet bepaald blij.

Terwijl ik probeerde mijn opkomende boosheid weg te duwen, schoot me een uitspraak van de heilige Marie-Eugénie te binnen: “Je leven moet God genoegen geven. Zodra je oprecht Gods genoegen nastreeft, neemt een onwankelbare vrede bezit van je hart.”

Onwankelbare vrede kon ik op dat moment goed gebruiken, dus deed ik halfhartig een kort gebed: “Goed dan Heer, blijkbaar moest het vandaag zo lopen. Ik geef me over: mijn tijd behoort u toe.” Vervolgens ging ik naar de wachtzaal en klapte ik mijn laptop open.

Het duurde niet lang voor er een bedelaar langskwam. Ik gaf hem twee euro, maakte een praatje en concentreerde me weer op mijn scherm. Prompt kwam er een andere man naast me zitten. “Had u niet moeten doen, mevrouw. Het is een zuipschuit, hij gaat er gegarandeerd drank mee kopen.” Ik antwoordde dat dat er voor mij niet toe deed, dat ik met mijn gift gewoon wat warme menselijkheid had willen betonen, meer niet.

Daarop begon de onbekende man zijn hart uit te storten. Over het feit dat elk land zijn eigen armen heeft. Over hoe de welvaart ongelijk verdeeld is. Over de realiteit van Afrikaan zijn in België en over de stereotiepe beeldvorming in het onderwijs waardoor slimme kinderen van buitenlandse afkomst gedemotiveerd raken.

Het zat hem duidelijk hoog: het rolde er allemaal uit, een kolkende woordenmassa waar ik geen woord tussen kreeg. Meer dan begripvol knikken zat er voor mij niet in.

Tien minuten later nam hij afscheid, even plotseling als hij gekomen was. “Het was fijn u te ontmoeten, mevrouw. U heeft helemaal gelijk: we zijn allemaal mensen, we moeten meer kijken naar wat ons verenigt en minder naar wat ons verdeelt. En we mogen niet bang zijn van elkaar, want angst doodt de hoop.”

Een stevige handdruk, en weg was hij. Ik stond perplex: ik had immers nauwelijks iets gezegd! Maar blijkbaar was mijn oprechte aandacht genoeg om zijn frustratie om te vormen tot iets positiefs.

Ik stopte mijn laptop in mijn tas en bedacht geamuseerd dat het soms niet eens zo moeilijk is om God genoegen te geven. En dat God weet wat Hij doet, zelfs als Hij ons een trein laat missen. Met een dankbaar hart stapte ik de volgende trein in – en barstte in lachen uit. Want daar zat een vriendin die ik in geen tijden had gezien, en met wie ik de hele rit lang genoeglijk kon bijkletsen.

Die avond besloot ik na een tegenslag om God genoegen te geven – en Hij gaf het mij dubbel en dik terug. “Als je alles in Gods hand legt, zul je Gods hand in alles zien”, zei de heilige Marie-Eugénie. Ze heeft gelijk.

Nathalie De Clerck is tolk, auteur en therapeute gespecialiseerd in relatie- en gezinskwesties. Ze is getrouwd en moeder van vier kinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.