Ik heb tot nu toe altijd een licht hysterisch gevoel voor humor gehad, wat steeds voldoende bleek te zijn om in katholiek Nederland een redelijke geestelijke gezondheid te bewaren.
Sinds ik echter bij een Duits heremietenverband ben aangesloten, bid ik de ene na de andere noveen ter verkrijging van een zwaar hysterisch gevoel voor humor. Ze hebben namelijk in Duitsland besloten de tijden van het Nederlandse pastorale concilie van Noordwijkerhout na te doen.
Waarschijnlijk weet niemand van jullie meer wat dat ook alweer was en ik heb geen zin het hier uit te leggen, want ik vind het geen vrolijk onderwerp. Ik vat het even kort samen: Als je kerk binnenkort moet sluiten is dat niet de schuld van kardinaal Eijk, maar van het pastorale concilie.
Dat was een Nederlandse kerkvergadering die plaatsvond tussen 1966 en 1970. Daar werd plechtig besloten dat de Kerk draait om de vraag wie er de baas is in de Kerk. Dat was – zoals eigenlijk alles uit de jaren zestig – niet goed voor het geestelijk welbevinden.
“Het gaat deze vrouwen om de verovering, niet om de zaak zelf”
Tweet dit!
Toch hebben de Duitsers dus besloten het precies zo te gaan doen. En zoals meestal pakken ze het grondiger aan dan wij ooit zouden hebben gekund. Het eerste en meest opvallende effect ervan lijkt te zijn dat alle vrome vrouwen ineens priester willen worden.
Niet omdat ze dorst hebben naar een dieper doordringen in het mysterie van de Eucharistie. Ook niet omdat ze het geheim van het moederschap van God sacramenteel zichtbaar willen maken. Dat zouden misschien goede redenen voor een misplaatst maar begrijpelijk streven zijn geweest (als het al werkelijk misplaatst is, want dat mag nog wel eens een keer – beter – worden uitgelegd en onderbouwd).
Hoe dan ook: dat alles is überhaupt niet aan de orde. Ze willen geen priester worden omdat ze de Kerk willen vieren, maar omdat ze over haar willen beslissen. Dat ze nog niet het flauwste benul lijken te hebben wat ze dan voor die Kerk willen bereiken is daarbij duidelijk geen beletsel. Het gaat om de verovering, niet om de zaak zelf. In ieder geval gaat het ze niet om een verlangen naar meer vrouwelijke contemplatieve diepgang. Daarvoor zijn ze veel te lawaaierig.
Ook gaat het niet om meer moederlijke zachtheid in de Kerk. Want heel hun protestbeweging hangt van de onbenullige agressie aan elkaar. De Nederlandse acht-meiende harpijen uit de jaren tachtig zouden vol bewondering met stomheid zijn geslagen bij het aanschouwen van dit alles. God hebbe hun ziel.
Enfin, met een beetje pech zullen de Duitsers – sneller dan bij ons is gebeurd – al hun kerken in tapijtwinkels en supermarkten zien veranderen. Ik probeer dat geduldig uit te leggen aan mijn collega’s over de grens, maar natuurlijk is dat onbegonnen werk.
Toch blijf ik maar braaf emmers koud water over overkokende kluizenaressen kieperen. Mijn medepaters probeer ik, met behulp van foto’s van de Jumbo-kerk in Helmond, aan het verstand te peuteren dat dit alles niet gaat werken. Liefst zonder ze te wurgen met hun vers aangeschafte regenboogstola’s.
Pater Hugo is kluizenaar te Warfhuizen. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
