Ik geloof persoonlijk niet in het nut van vegetarisch zijn. In veganisme al helemaal niet. Ik ben er nooit van overtuigd geweest dat het niet eten van dierlijke producten ergens goed voor zou zijn, mede omdat ik de woorden van mijn oma heel serieus neem en niet vroegtijdig wil sterven.

Wel heb ik altijd geweten dat de massaproductie van vlees- en zuivelproducten aan niemands welzijn bijdraagt. Sinds ik een boek heb aangeschaft dat aan de hand van traditionele eetgewoontes uitlegt wat wel en niet gezond is, ben ik ervan overtuigd: je lichaam kan niet zonder. (Niet mee eens? Daag me uit!)

De veeteelt heeft helaas wel slechte gevolgen voor onze gezondheid; we moeten dus heel kieskeurig en specifiek zijn in welke producten we kopen.

Een zak chocolaatjes

Eten, eetgewoonten en de manier waarop je naar eten kijkt, vormen een prachtige vergelijking met het geloofsleven. Bega je elke dag dezelfde zonden, dan raakt je geweten op een gegeven moment ondergesneeuwd totdat je het niet meer hoort. Eet je elke dag een zak chocolaatjes leeg, dan merk je na verloop van tijd niet meer hoe extreem zoet ze smaken.

Andersom smaakt een Mars voor iemand die nooit snoept veel te zoet en nep. Ook je geweten kan afgestompt raken, totdat je een punt bereikt waarop je niet eens meer in de gaten hebt dat je vrolijk de ‘brede weg naar het verderf’ af huppelt. Andersom kan je je je geweten ook ‘trainen’ door het meer en meer af te stemmen op Gods Geest. Dat vergt dus wel wat investering. (Leestip: De navolging van Christus van Thomas a Kempis).

Hard oordelen

De formule is als volgt: hoe meer je je bewust bent van je eigen imperfectie, hoe meer je je realiseert dat je veel te hard oordeelt over je naaste. Hoe vaker je roddelt, hoe makkelijker de cynische uitspraken over je tong rollen in een gesprek over anderen. Des te moeilijker wordt het om ermee te stoppen. Ik had nooit gedacht dat ik Dr. Phil zou citeren, maar ik hoorde hem laatst treffend zeggen: “We beoordelen onszelf graag op basis van onze intenties, maar we beoordelen anderen op basis van hun gedrag.”

Wellicht lijkt dat erg negatief, elke dag stilstaan bij je eigen zondigheid en zieke hart. Toch doen we het in principe elke dag in de Kerk, namelijk bij het gewetensonderzoek tijdens de completen. En bij het Kyrie tijdens de Mis, natuurlijk.

Ik durf wel te delen dat ik me vroeger best kon ergeren aan dat constante “wee mij” en op-de-borst-geklop. Het leek me een vorm van valse bescheidenheid, van zielig doen, die uiteindelijk evengoed neerkwam op egocentrisme.

Een zacht juk

Toch heb ik er een enorme schat in ontdekt die helemaal niets met valse bescheidenheid te maken bleek te hebben: het is ontzettend helend en zuiverend om je te realiseren dat je niet perfect bent en elke dag genezing nodig hebt. Dat je jezelf niet kan redden en dat dat ook niet hoeft – die last zou geen enkel mens hoeven dragen. Die last is namelijk al voor ons gedragen; het juk dat wij moeten dragen, is zacht.

We mogen gerust onze blik van onszelf afhalen en naar Hem kijken die ons gered en gereinigd heeft. De wereld schotelt ons continu voor dat we onszelf tot in den treuren moeten liefhebben, rechtvaardigen en zelfs aanbidden.

Kieskeurig

Maar zo kieskeurig als we moeten zijn met wat we in ons lichaam stoppen, dat de tempel van de Heilige Geest is… zo kieskeurig zouden we ook moeten zijn met de spirituele ideologieën en theorieën die we tot ons nemen. Dat is allesbehalve makkelijk. Gelukkig is er een simpele vuistregel die je alvast zou kunnen hanteren (spoiler: het is niet “als je er maar gelukkig van wordt.”)

Er is maar één Messias, één Levend Brood waar we van eten. Dat ben jij niet, dat ben ik niet, maar dat is Jezus. De rest van de vruchten hangt aan bomen van kennis van Goed en Kwaad. Ik hoef je niet te vertellen wat je daarmee moet doen.