Begin maart sloeg ik in de supermarkt voorraden in voor de lockdown. In een opwelling legde ik gist en een zak meel in mijn winkelwagentje. Omdat ik nog nooit brood had gebakken, was dat hét toonbeeld van een impulsaankoop. Iets in me zei dat brood misschien schaars zou worden, dus wilde ik voor de zekerheid de ingrediënten ervoor hebben.

Later werd alles steeds onzekerder: scholen en bedrijven gingen dicht, Missen gingen niet door en al mijn optredens waren geannuleerd. De enge realiteit dat ik hier geen controle over had nam zijn intrek in mijn hoofd.

Meel, gist en niets dan tijd

De wereld leek stil te vallen en iedere dag werden de antwoorden minder duidelijk. Ik stond in de keuken met niets dan tijd, een hoop meel en een verpakking gist, met het enige dat ik wel onder controle had: leren hoe ik brood moet bakken.

Na een maand heeft de gist zijn plekje in mijn koelkast verdiend en heeft mijn mixer aangetoond zijn gewicht in goud waard te zijn. Ik bak dagelijks en mijn dochter van twee is klaar om alles te proeven.

In deze pandemie is zoveel verloren gegaan: tijd met vrienden en familie, de mogelijkheid om samen te komen met de parochie, zelfs ons gevoel van veiligheid. Onzekerheid viert hoogtij.

Groeiende honger

Toen ik de controle kwijtraakte, overvielen angst en paniek mij, maar daarmee deed zich ook een kans voor om te vertrouwen, niet alleen in mijn eigen plannen maar misschien ook in de grotere plannen van een alwetende God die geen kwaad toelaat als daar geen grotere goedheid uit kan voortkomen.

Toen de kerken hun deuren moesten sluiten, werden priesters en bisschoppen creatief. In de eerste week zonder publieke vieringen hield mijn pastoor een eucharistische processie door heel de parochie, met Jezus tentoongesteld in de monstrans op het altaar achterin een rode Ford pick-uptruck.

Online conferenties werden ontwikkeld, jeugdgroepen kwamen samen op Zoom en Skype en we kregen honger – honger naar de Eucharistie en onze gemeenschap. Die groeiende honger overtuigt mij ervan dat we propvolle kerken zullen zien wanneer dit allemaal voorbij is. Mensen zullen hernieuwd zijn in hun verlangen om naar de Mis te gaan die ze zo hebben moeten missen.

Rijzen

Een brood ondergaat een aantal stadia voor het de oven in gaat. Wegen en het vermengen van ingrediënten leidt tot het kneden van het deeg. Vervolgens rijst het deeg, waarbij de gist zijn werk moet doen.

Het rijzen van het deeg is misschien we de belangrijkste stap. Het brood laten rijzen – het tijd geven om te rusten en te groeien – is onontbeerlijk om goed brood te maken. Als je het te snel in de oven zet, wordt het plat en dik. Laat je het te lang rijzen, dan loopt het over en gaat het scheuren.

Maar als het rijzen goed gebeurt, doet de gist zijn werk: het doorgist het deeg en zet suiker om in koolstofdioxide, wat het brood overheerlijk maakt.

Een volk dat hongert naar Hem

Ik denk dat deze pandemie ons tot broden gemaakt heeft. We worden gemixt en gekneed door omstandigheden waar we geen controle over hebben. We zitten in een mal (ons huis) en rijzen langzaam. En iets opmerkelijks vindt plaats als we het tijd geven en aandacht hebben voor wat God doet in plaats van voor wat wij niet kunnen.

Misschien laat God ons nu rijzen tot iets nieuws – een volk dat hongert naar Hem, aandacht heeft voor buren, offers brengt voor het welzijn van allen en de geschenken die het krijgt nooit voor lief neemt.

Het kan tijd kosten. Het rijzen gebeurt tenslotte niet onmiddellijk. Maar misschien, als we geduld hebben, komen we erachter wat we moeten weten.