Ik heb een paar vragen voor u. Weet u hoeveel apostelen Jezus had? Twaalf? Fout. Het waren er tweeënzeventig. Volgende vraag: welke evangelisten waren ook apostel? Matteüs en Johannes? Alweer fout! Hun vermeende apostelschap berust op hardnekkig bijgeloof, er zijn niet genoeg bewijzen voor.
En we gaan door: wie was de apostel Johannes? De door Jezus beminde leerling? Helemaal achterhaald! De apostel Johannes staat symbool voor een groep jonge, knappe mannen die gevoelens hadden voor Jezus. Zo zie je maar dat homoseksualiteit toen maatschappelijk meer aanvaard was dan vandaag.
Als u nu op het punt staat om te mailen naar de redactie om mijn ontslag als columniste te eisen, wacht dan alstublieft nog even. Want die vragen en de bijhorende ‘juiste’ antwoorden heb ik niet zelf bedacht.
Ze werden mijn kinderen aangeleerd tijdens de godsdienstles op hun middelbare school – die trots de titel van ‘bisschoppelijk college’ draagt. Als mijn kinderen op hun examen een ander antwoord geven of het wagen om tijdens de les beleefd met de leerkracht in discussie te gaan, krijgen ze een vette nul.
Gisteren wist de jongste, die nog op de lagere school zit, trouwens te vertellen dat in de godsdienstles de olympische vlam was behandeld. Hoewel ik niet zie wat dat met Jezus te maken heeft, zult u wel begrijpen dat ik al lang blij was dat het maar daarover ging.
“Is het wel zo slim om de lat elke keer weer lager te leggen?”
Tweet dit!
Ik besef: het beeld dat ik schets van katholiek Vlaanderen is wederom niet fraai. Maar het is helaas de realiteit. En in die realiteit kwam onlangs ook nog het nieuws voorbij dat godsdienstleerkrachten op katholieke scholen niet langer gedoopt hoeven te zijn. Een noodmaatregel, volgens Katholiek Onderwijs Vlaanderen. Ik word er niet blij van.
Ik begrijp dat het lerarentekort een complex probleem is en dat je niet zomaar 3.500 godsdienstleerkrachten tevoorschijn kunt toveren. Maar is het wel zo slim om de lat elke keer weer wat lager te leggen? Afgaand op de ervaring van mijn kinderen, luidt mijn antwoord duidelijk “Neen!”
Ik pleit in deze context voor een radicale stap: weg met godsdienstles op school! Ouders hoeven dan niet langer op te boksen tegen de overdosis onzin die kinderen daar leren. Leerlingen worden dan niet voortdurend in de war gebracht door leraren die geen benul hebben van de Bijbel.
Het legertje ongelovige godsdienstleerkrachten van nu zou kunnen worden ingezet om tieners in moeilijkheden een luisterend oor te bieden – wat zij vanuit hun vaak oprechte sociale bewogenheid wellicht zelfs leuk gaan vinden.
En de echte witte raven, het handjevol bewust praktiserende godsdienstleerkrachten die hun werk beleven als een roeping en dagelijks getuigen van de schoonheid van hun persoonlijke band met Jezus? Die hevelen we over naar een soort zondagsschool, waar zij de katholieken van morgen onder hun vleugels krijgen.
Tegenstanders van het idee om godsdienst als schoolvak af te schaffen, vrezen vaak dat religie daarmee nog meer naar de privésfeer wordt verbannen. Maar is een geworteld geloof in de privésfeer niet beter dan een verwaterd en vervormd geloof in het openbaar?
Nathalie De Clerck is tolk, auteur en therapeute. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
