Via Whatsapp kreeg ik een foto van een paardenbloem. De eerste die in bloei stond bij het opvangtehuis voor immigranten, tegenover ons klooster in Khabarovsk. Zelf was ik net in de Keukenhof geweest, waar ik heb kunnen genieten van de bloemenpracht waaraan ons land rijk is. Elena, die zorgt voor de huishouding in het immigrantenhuis, stuurde me echter met veel vreugde de eerste bloem die ze gevonden had na een lange en koude Russische winter.

Zo zijn er mensen die blij zijn met een paardenbloem, terwijl anderen niet begrijpen wat een schat ze hebben aan een tulp. Je kunt het vergelijken met een leven in een samenleving die het christendom grotendeels heeft achtergelaten. We hebben zo’n mooi geloof, maar hoe weinig beseft men dat nog? Mensen lopen kostbare materiële rijkdommen achterna, maar wie ziet nog om naar een eenvoudige paardenbloem?

Bij een bezoek aan een armoedig huis voor wel zeventig daklozen in Khabarovsk, waar iedere hulp voelt als dweilen met de kraan open, vroeg een man in een rolstoel met maar één been of ik boeken had. “Er zijn verschillende mensen die graag zouden lezen om de tijd te kunnen doden”, zei hij en keek me in de ogen. Ondanks zijn miserabele levensomstandigheden was hij zijn verstand nog niet verloren. Hij hunkerde naar iets om zijn gedachten mee te verzetten.

Ik begreep wat hij bedoelde en zijn blik deed me beseffen dat men een mens alles kan ontnemen, behalve zijn ziel. Die dragen zelfs de armsten onder de armen voortdurend met zich mee en behoort God meer toe dan onszelf. We gingen dan ook snel terug naar de parochie, waar we in de bibliotheek wat boeken hadden staan om weg te geven, en brachten deze naar de nieuwe bibliothecaris, die beloofde ze zelf te verdelen onder wie willen lezen.

Als mensen de armoedegrens raken of overschrijden, als ze van al het materiële zijn ontdaan, zijn ze opeens in staat om schatten te ontdekken, waar anderen ze al niet meer zien. Het contact met hen, helpt ook mij weer om het kleine te waarderen, om te beseffen dat God zich telkens weer laat zien in het eenvoudige, het nederige, in het verborgene. Paardenbloemen in het gras steken felgeel af tegen het vertrapte groen.

Wij, die niet meer leven in het christendom, maar eerder in een nieuwe apostolische tijd, moeten weer klein durven beginnen. Net zoals de apostelen met niets begonnen, maar bewogen door de Heilige Geest de wereld in vuur en vlam wisten te zetten. Ik ben ervan overtuigd dat de geloofsverkondiging ook in de wereld van vandaag kan zorgen voor een vernieuwd mens- en wereldbeeld, vooral daar waar die ernstig misvormd zijn geraakt.

“In werkelijkheid vindt het mysterie van de mens alleen klaarheid in het licht van het mysterie van het mensgeworden Woord” (Gaudium et Spes, 22). Daar waar mensen Jezus leren kennen, Jezus beminnen, Jezus navolgen, leert men in de kleinheid Gods schoonheid herkennen. Hij openbaart zich vooral aan de “armen van geest”, die nog blij kunnen worden van een eerste paardenbloem na een lange winter en de moed hebben om dit met anderen te delen.

Moeder Anima Christi is missionaris in Rusland. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.