Meedoen met de Veertigdagentijd kan op de meest uiteenlopende manieren. Medemoeders hoor ik vragen wat zij, behalve het bekende vastentrommeltje, nog meer kunnen doen om hun kinderen in het vasten te betrekken. Hopelijk vragen we ons dat ook allemaal voor onszelf af. En voor onze Kerk als geheel.

Wij zijn immers heel bedreven in wennen aan luxe en decadentie. Die wennen zelfs zo snel dat we het vaak niet eens doorhebben. Met carnaval trekken we die decadentie even in het extreme, waarna de Vasten aanbreekt, de periode dat we de woestijn intrekken.

Carnavalskostuum in de woestijn

Ik zie het al voor me, iemand in carnavalskostuum in de woestijn. Dat blijft vast niet lang zo, tenzij je je hebt verkleed als een personage uit Duizend-en-een-nacht.

Want dat leuk uitgesneden piratenpakje mag heel praktisch zijn voor in de polonaise, in de woestijn verbranden je schouders, zweet je je te pletter en bovendien: wie loopt er nou met een panty aan door de woestijn? Nee, je wisselt je feestkleding snel om voor een praktisch en eenvoudig nomadengewaad.

Waaom trekken we de woestijn in?

Waarom trekken we eigenlijk veertig dagen vrijwillig de woestijn in, als we daar niet eens kunnen aantrekken wat we zelf willen? Of doen wat we willen? Het is het eeuwige dilemma waarvoor onze keuzevrijheid ons stelt: wiens wil doen we? De onze, of die van God?

Luisteren we naar Hem en mogen we genieten van een paradijs, of eten we toch stiekem van de vrucht, gewoon omdat het kan? Eén vrucht, of toch dat koekje in de Vastentijd, het klinkt klein, maar wie het kleine niet leert, doet het grote verkeerd.

Dit geldt voor ons, individuele gelovigen, maar ook voor het Lichaam dat wij samen vormen, voor de hele Kerk. In Nederland houdt zij dan ook jaarlijks de Vastenactie, waarbij er meer dan gewoon naar de medemens omgezien wordt. Maar hoe zit het met de extra aandacht voor onze relatie met God?

Aantrekkelijke Kerk

Die vraag doet me denken aan de conferentie rondom het boek Als God renoveert op 24 en 25 maart, waar Katholiek Nieuwsblad al de nodige aandacht aan besteedde. Een stuk of duizend katholieken komen in Oudenbosch bijeen en buigen zich dan over de vraag hoe God de Kerk weer kan renoveren.

Dan hebben we het niet meer over een Kerk die leegloopt, ons afvragend of zij blijkbaar zo afstotelijk is dat de mensen van haar wegrennen. Nee, hier gaat het over een Kerk die zo aantrekkelijk is dat mensen hun leven voor haar willen geven.

Verandering begint bij jezelf

Zo aantrekkelijk willen wij de Kerk hopelijk allemaal maken. Zij is tenslotte de bruid van bruidegom Jezus. En als Hij de sluier van zijn bruid optilt, kan zij wel heel mooie witte tanden hebben, maar Hij loopt vast niet warm als Hij er stukjes spinazie tussen ziet, omdat de bruid niet de moeite wilde nemen haar tanden te poetsen.

Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden, en verandering (ook in en van de Kerk) begint nog altijd bij jezelf.

Annemarie van Diepen-Scheerboom is biologielerares en moeder van drie kinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.