Toen ik onlangs in een moment van zwakte door Instagram scrolde – ik probeer social media zoveel mogelijk te vermijden – kwam ik iets tegen waar ik om moest lachen en huilen tegelijkertijd.
Ik volg een serie die erg populair is onder christenen: The Chosen, over het leven van Jezus en de apostelen. Nu bleek er een Instagramaccount te bestaan met de naam ‘thechosenisnotgood’ en ‘Sir Satan’ in de biografie. Ik dacht in eerste instantie dat het serieus was, en dat het account bestaat om mensen ervan te weerhouden The Chosen te kijken. ‘Sir Satan’ post berichten en filmpjes waarin hij de serie en de makers ervan afkraakt en bekladt zelfs de reclameposters met rode verf.
Toen ontdekte ik dat het een geniale reclamecampagne is: op humoristische wijze saboteert ‘Satan’ The Chosen en benadrukt hij dat de serie slecht is. De makers van The Chosen hebben goed begrepen wat het betekent om de tactieken van “de kinderen van deze wereld” over te nemen, en deze voor het tegenovergestelde te gebruiken. Zoals de duivel God bespot, zo bespotten zij de duivel en zijn achterbakse strategieën.
Het is op zich helemaal geen gek idee om in ons eigen leven, in onze eigen omgeving en in onszelf te onderzoeken hoe het kwaad werkt. Worden we verleid? Hoe komen we in bekoring? Wat zijn onze zwaktes, waar falen we elke keer weer? Als het goed is, kun je er een patroon in ontdekken: de duivel is immers slim en kent onze zwakke plekken.
Soms is hij nog wat intelligenter en verbergt hij zich achter onze eigen gedachten. Die obsessie die elke keer terugkomt, die dwangmatige neiging die zich steeds aan je opdringt of het perfectionisme dat je onrustig en onzeker maakt. Soms ben je niet alleen zelf degene die jou probeert te saboteren, maar geeft iemand hier en daar zetjes. Je herkent deze zetjes als je oplet: ze zijn destructief, vermoeiend en creëren afstand tussen jou en God.
Ik ben me ervan bewust dat we in de katholieke Kerk liever met een boogje om dat gloeiende hete onderwerp heen lopen: Satan. Er zijn priesters en nota bene kardinalen die zeggen niet in Satan te geloven en hem als puur symbolisch of allegorisch beschouwen (ongelofelijk maar waar). Ik niet, en naar mijn mening zou niemand van ons dat moeten doen.
Immers: wat heeft Jezus’ dood en verrijzenis voor zin, als er geen dood was om te verslaan? Bovendien hoef je maar om je heen te kijken of per ongeluk iets op te vangen over het darkweb om te beseffen dat het kwaad bestaat. En het heeft geen fraai gezicht. Is er dan reden voor angst? In tegendeel.
“Daarom heeft God hem hoog verheven en hem de naam geschonken die elke naam te boven gaat, opdat in de naam van Jezus elke knie zich zal buigen, in de hemel, op de aarde en onder de aarde, en elke tong zal belijden: “Jezus Christus is Heer,” tot eer van God, de Vader.”
Tweet dit!
Ons is beloofd dat we in Zijn naam duivels zouden uitdrijven en zieken zouden genezen. Hoe machtig zal die naam dan wel niet zijn, als demonen en geesten ervoor beven? En waarom zouden we bang zijn als we zo Iemand volgen? Zouden we Hem niet volgen, ja, dan zou er reden zijn om te vrezen.
Kijk eens naar het kwaad in je realiteit van alledag en confronteer het met de naam van Jezus. Wij lachen het laatst als we met Hem zijn, en we lachen het best. Ken geen angst.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
