Acht jaar duurde het. Acht jaar waarin ik piekerde over de overstap van protestant naar katholiek. Acht jaar wikken en wegen, innerlijke worstelingen en gewetensconflict – tot een Netflix-documentaire de doorslag gaf.
Ik ben opgegroeid in een christelijk-gereformeerde kerk waar vrouwen geen ambtsdrager mochten worden. Dat wilde God niet, zei men, en daar had Hij geen reden voor. Ik dacht: Hij wil mij gewoon niet, omdat ik een vrouw ben. Vroeger scheen God tenminste nog gevonden te hebben dat vrouwen moreel en intellectueel minderwaardig waren. Toen had Hij nog een reden.
Als kind had ik een heel levendig geloof. God was mijn beste vriend bij wie ik veilig was, zelfs toen ik op school werd gepest. Tot ik ontdekte dat het God zelf was, die mij niet wilde hebben. Niet omdat ik de capaciteiten niet had om in de kerk te werken, nee, gewoon om wat ik ben. De wekelijkse confrontatie hiermee bracht op mijn twaalfde een geloofscrisis teweeg: ik voelde me gekwetst en was boos op God. Twee jaar lang stonden we op grote afstand van elkaar.
Uit iets moeilijks kan echter ook iets goeds voortkomen. Op mijn veertiende dook ik de theologieboeken in, omdat ik wilde weten of het echt waar was dat die constante afwijzing door God gewild zou zijn. Zo ontdekte ik mijn liefde voor de theologie én ik ontdekte een God die liefdevoller en beter is dan wij mensen Hem vaak voorstellen.
“Als we op één punt van mening verschillen, zien we de ander meteen als monster.”
Tweet dit!
Als student theologie worstelde ik verder: blijf ik in de kerkstroming die mij discrimineert? Een inspirerende professor nam ons mee in de gedachtewereld van de lutherse theoloog en verzetsstrijder Dietrich Bonhoeffer, die me leerde dat je van binnenuit vaak meer goeds kunt betekenen dan van buitenaf. En dus bleef ik.
De praktijk maakte uiteindelijk de keuze voor mij: ik kreeg een baan in de Protestantse Kerk in Nederland, een kerk waar vrouwen al decennialang alle ruimte hebben. Die eerste paar maanden staan me nog steeds bij: ik voelde een knoop in mijn maag oplossen, waarvan ik niet eens bewust had beseft dat ik die had.
Tegelijkertijd speelde er iets anders. In mijn laatste studiejaar had ik het kloosterleven ontdekt, dat een vonk deed overslaan die een bosbrand werd. Jarenlang worstelde ik ermee: ik had de vrijheid geproefd, een heerlijke rust. Hoe kon ik nu teruggaan naar eenzelfde beklemmende structuur?
Na jaren worstelen keek ik op een dag een Netflix-documentaire over de toenemende polarisatie in de wereld. Als we op één punt van mening verschillen, zien we de ander meteen als monster. Dat komt doordat we in onze eigen bubbels vol gelijkgezinden zitten en de ander niet echt meer als vol mens zien.
De Kerk, met name onze wereldwijde katholieke Kerk, is daarentegen een plek waar we dit wel doen. Een plek waar we met al onze verschillende meningen bij elkaar zitten en het toch met elkaar uithouden, omdat God niet toelaat dat we bubbels maken. Toen herinnerde ik wat Jezus van mij (en van ons allen) vraagt: Vader, laat hen één zijn – niet door het met elkaar over alles eens te zijn, maar door de liefde die dat alles verre overstijgt. Nog geen jaar later trad ik in.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
