Een van de grootste bioscoophits uit 2017 was Dunkirk, het visueel overdonderende epos over de ruim driehonderdduizend voornamelijk Britse soldaten aan de Franse kust bij Duinkerken. Ze zitten klem tussen de oprukkende Duitsers en de zee en kunnen geen kant op.
Dunkirk was een adrenalinerush, maar vertelde nauwelijks iets over de politieke achtergrond van de belangrijke en deels bepalende slag aan het begin van de Tweede Wereldoorlog.
Om Dunkirk te duiden lijkt nu Darkest Hour gemaakt. Hierin staan de ingewikkelde, politieke beslissingen centraal die Winston Churchill als kersverse premier van het Verenigd Koninkrijk moet nemen in de periode 9 mei (het begin van de Blitzkrieg) – 4 juni 1940 (einde van de slag om Duinkerken).
De omstreden politicus Churchill wordt aangewezen als opvolger van Chamberlain en moet het Britse rijk door de aanstaande oorlog gaan loodsen. Hij heeft veel tegenstanders, waaronder leden van het door hemzelf samengestelde oorlogskabinet, een konkelend Lagerhuis en koning George VI.
Toch gaat Churchill ogenschijnlijk zijn eigen, onverstoorbare gang. In zijn roze kamerjas dicteert hij vanuit zijn bed in razend tempo telegrammen aan zijn secretaresse, ondertussen zijn ontbijt nuttigend, bestaande uit onder meer whisky en sigaren.
Gelukkig maakt Darkest Hour behalve de kleurrijkheid van de historische figuur Churchill ook het enorme dilemma duidelijk waar de gelauwerde staatsman mee worstelde: Moet hij met Hitler en dus nazi-Duitsland gaan onderhandelen over een vredesverdrag, of gaan vechten voor de idealen en de vrijheid van zijn natie? Hij besluit uiteindelijk tot het laatste. “We gaan oorlog voeren uit alle macht en met alle kracht die God ons kan geven.” De afloop is bekend.
Gary Oldman zet vanuit een ‘dikmaakpak’ en voorzien van talrijke latex onderkinnen een zeer overtuigende Churchill neer. De Golden Globe is al binnen, de Oscar ophalen lijkt nog een formaliteit.
Op de historische correctheid van Darkest Hour is wel iets aan te merken. Vooral de totaal fictieve metroscène aan het einde van de film doet de wenkbrauwen fronsen. Hierin maakt Churchill een ritje met de Londense ondergrondse, om zo ‘gewone burgers’ te polsen over welke beslissing hij het beste kan nemen.
Los hiervan is Darkest Hour een waardevolle film, die nog eens extra lading krijgt in het licht van de huidige Brexit-ontwikkelingen, die Churchill ongetwijfeld vreselijk zou hebben gevonden.
Film: Darkest Hour (2017),Verenigde Staten, 125 min. Regie: Joe Wright, met o.a. Gary Oldman en Kristin Scott Thomas.
