Het Westen gaat gebukt onder schaamtegevoel en wroeging, en een gevolg daarvan is het verwelkomen van stromen vluchtelingen. Humanitaire idealen zijn verworden tot politiekcorrecte maatregelen waarachter een defaitisme schuil gaat, een zich klakkeloos overgeven aan een invasie van nieuwkomers uit de ‘derde wereld’.
Ziedaar de harde conclusie van etnoloog en schrijver Jean Raspail, wiens bekendste werk zojuist als De ontscheping in het Nederlands is verschenen.
De oorspronkelijke titel Le camp des saints verwijst naar Openbaring 20,9 waarin de aarde wordt veroverd door Gog en Magog die ‘het legerkamp der heiligen omsingeld hebben’. Die verwijzing is niet mis te verstaan.
Het werk dateert van 1973, en wie het nu leest kan niet anders dan denken aan de dagelijkse ontschepingen van asielzoekers uit het Midden-Oosten en Afrika. In de sciencefiction-achtige, nu als profetie te beschouwen weergave betreft het een vloot van honderden schepen met paria’s uit India die op de Côte d’Azur landen en in een mum van tijd Frankrijk veroveren.
Wat het boek bijna een halve eeuw geleden radicale afwijzing of de samenzwering van de stilte opleverde, is de uitgesproken politiek incorrecte visie van de auteur die als katholiek traditionalist bekend staat. Het vuur echter, waarmee het geschreven is, de toenemende spanning, de rauwe taferelen, de keiharde diagnose van de slapte van de westerse instanties, de rake en vaak ook geestige typeringen van herkenbare personages uit het mediacircus maken het tot een moderne klassiek.
Wie Raspail kastijdt zijn minder de binnenkomende hordes dan de heersende elites van Autochtonia, de regeringsleiders, opiniemakers, humanistische bobo’s en linkse Kerken, kortom, het rood-groene opinieklimaat. Door hen gaat een Frankrijk teloor dat niet meer in zichzelf gelooft. ‘Racisme’ is volgens alle standaards niet alleen fout, maar bovendien in strijd met de wet. Multiculti is de enig juiste afspiegeling van de werkelijkheid.
Daar zijn de laatste der mohikanen, de ‘heiligen van het legerkamp’ het niet mee eens. Zij verschansen zich in een stukje blank Europa om zich gewapend te verdedigen tegen de multiraciale vloedgolf. Ze beroepen zich op Lepanto 1571 en Wenen 1683, toen Europa als één man de Turken tegenhield. Maar de tijden zijn veranderd, en ze zullen het onderspit delven. Het gitzwarte einde is het bombardement door de Parijse bommenwerpers die aan alle nostalgie een einde maken.
‘De derde wereld stroomde gestaag toe en het Westen deed dienst als opvangriool’. Voor de auteur is de toevloed van de armen identiek met het Beest uit de Apocalyps. Geen populaire zienswijze, in 1973 zomin als in 2016. Ondertussen is het boek onder meer in het Engels, Duits en Spaans verschenen. Maar wat gaat de Nederlandse ‘kwaliteitspers’ ermee doen? Negeren, of bezweren?
Jean Raspail, De ontscheping (vertaling Jef Elbers). Uitgeverij De Blauwe Tijger, 400 pp., pb., €23,50, ISBN 978 94 9216 107 9
