In het Poolse Krakau waren vorige week de Wereldjongerendagen (WJD). Voor velen van de 2,5 miljoen jonge gelovigen was het een geloofsfeest. Laetitia Verbeiren (22) die met de reis van de Gemeenschap Emmanuel mee was naar de WJD hield voor Katholiek Nieuwsblad een reisblog bij over haar belevenissen.
In onderstaande bijdrage blikt ze terug op het slotweekend van de WJD.
Het is uiteindelijk tot het einde van de WJD droog gebleven. Na een mooie kruisweg met de paus ben ik nog even naar de tentoonstelling van Moeder Teresa gaan kijken. Zij is altijd al een van mijn favoriete heiligen geweest (ik weet nog hoe ik eens als klein meisje als Moeder Teresa verkleed naar een of andere bijeenkomst ging) en het was heel mooi om weer wat meer over haar leven en relatie met Jezus en de armen te lezen en op foto’s te zien. Ongelooflijk hoe sterk haar vertrouwen was en hoe trouw ze bleef aan de Heer, zelfs in de periode van vijftig jaar dat ze Jezus’ aanwezigheid helemaal niet voelde. Daar kunnen we allemaal nog iets van leren!
Zaterdag hadden we een hele dag de tijd om op de Campus Misericordiae te geraken. Dat vonden we allemaal wat breed gerekend, maar het bleek juist ingeschat te zijn. De groep die ervoor koos om helemaal te voet te gaan kreeg een wandeltocht van twaalf kilometer aangeboden. Het eerste stuk verliep heel vlot en we zongen ons repertoire weer uit volle borst, telkens een toon hoger totdat we niet meer bijkwamen van het lachen. Maar toen we ongeveer halverwege waren, geloofden we onze ogen niet. Een massa jongeren stond stil en we konden niet anders dan met hen mee in pinguïnpas aanschuiven. Zo ver als we konden zien, ging het op dit stapvoetse tempo vooruit en we vreesden dat dat ook nog zes kilometer tot op de Campus Misericordiae het geval zou zijn. Toch verloren we de moed niet en schuifelden we vrolijk verder, op het ritme van de zingende jongeren van Ecuador die eraan gedacht hadden hun tamboerijnen en castagnetten mee te nemen. Onderweg kwamen we een meisje uit Canada tegen die zich met haar been in het gips en op krukken een weg door de mensenmassa probeerde te banen. Ze was zo aan het wankelen dat een jongen van onze groep uiteindelijk aanbood haar een eindje op zijn schouders te dragen. Hij hield het in deze hitte nog verbazingwekkend lang vol en opnieuw moest ik denken aan de barmhartigheid van God en Zijn onverdeelde aandacht voor dat ene verdwaalde schaapje van de kudde. Ik hoop dat ze heelhuids bij de paus is aangekomen.
Een paar uur en een aantal liter zweet later kwamen we eindelijk aan in sector A8. Je moet er wat voor over hebben om zo dicht bij het podium te zitten. We zaten zo dicht bij dat we zelfs in de verte een mini pausje konden zien staan! Van daaruit beleefden we een prachtige avondwake met een sterke aansporing van paus Franciscus om geen genoegen te nemen met “couch happiness”, maar onze luie zetel in te ruilen voor wandelschoenen en het avontuurlijke pad van Jezus te kiezen. Het was echt leuk om te zien hoe iedereen aandachtig naar hem luisterde en luidkeels antwoordde op de vragen die hij stelde. Een kippenvelmomentje was toen het muisstil werd en de 2,5 miljoen aanwezige jongeren eerst elkaar de hand gaven om samen sterk te staan en dan met hun brandende kaarsjes neerknielden in aanbidding. Een heel mooi zicht met aan de horizon de zonsondergang! Na de avondwake genoten we nog van wat muziek terwijl de jongsten van onze groep een mini kampvuur maakten van hun kaarsen en er in slaagden een paar worsten met een korstje van Tuc-koekjes te braden. Ik hield het echter niet heel lang meer vol en rolde mijn matje uit om toch een paar uur te proberen slapen onder de sterrenhemel.
Rond 06.00 uur was het al gedaan met onze nachtrust, omdat ze vanop het podium begonnen te soundchecken en vroegen onze matjes en slaapzakken op te ruimen om nog meer mensen binnen te kunnen laten voor de slotmis. De hitte werd toen al ondraaglijk en we probeerden zo goed en zo kwaad als het ging een aantal tenten te bouwen met poncho’s en zeilen. Blijven drinken en iets op je hoofd leggen, was steeds opnieuw de boodschap van onze leiders. De slotmis was prachtig en paus Franciscus hamerde er nog eens op dat dit niet het einde van de Wereldjongerendagen is, maar slechts het begin. Dat Jezus bij ons wil verblijven, zoals hij ook bij Zacheüs thuis is binnengekomen.
Om stormlopen en zonnesteken te vermijden, besloten we nog een paar uur op het veld te blijven en slechts te vertrekken wanneer de meeste groepen de Campus Misericordiae al hadden verlaten. Zo komt het dat we een eerste onweersbui daar over ons heen kregen, wat al bij al nog meeviel omdat we konden schuilen onder onze zeilen. Een tweede onweersbui kregen we echter te verduren toen we terug aan het wandelen waren naar onze bus. Regen, hevige windstoten, hagel, donder en bliksem, alles erop en eraan. Nat tot op het bot en klappertandend zochten we onze school in Nowa Huta op voor een laatste KFC-maaltijd. Een aantal jongens verzamelden onze bonnen en haalden 70 menu’s om krachten op te doen voor de terugreis naar Nederland en België. Na een laatste potje ‘Ben ik een banaan?’ met post-its op onze voorhoofden werd het opmerkelijk stil in de bus en we werden allemaal pas wakker toen het tijd werd om afscheid te nemen van elkaar en van deze onvergetelijke, prachtige en toch ietwat knettergekke reis naar Polen.
Lees hier de eerdere bijdragen van Laetitia.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
