De EU ziet zichzelf als een voorbeeld en voorafschaduwing van een wereldbestuur. Maar hoe wenselijk is dat, vraagt oud-diplomaat Todd Huizinga zich af.

“Wat de verkiezing van Trump voor Europa betekent? Als Amerikaans diplomaat heb ik bij elke nieuwe president de bezorgdheid van de Europeanen gezien. Die snap ik ook wel. Maar continuïteit is het belangrijkste, dat zal ook nu blijken. Trump is duidelijk voorstander van regeringen die verantwoording afleggen aan de bevolking. De regering Obama keerde zich tegen Brexit, wat een inmenging was. Ik denk dat dit onder Trump beter zal zijn.”

‘Ongelofelijk interessant’

Oud-diplomaat Todd Huizinga is niet alleen van Nederlandse komaf, hij spreekt ook onze taal nog. We spreken via Skype over zijn boek The New Totalitarian Temptation, waarin hij de ontwikkeling van de EU glashelder analyseert. “Ik heb de VS jarenlang vertegenwoordigd bij de EU in Brussel. Ik vind de EU ongelofelijk interessant. Het probleem is alleen dat zij niet door de volken democratisch kan worden gecontroleerd.”

Eigenlijk is de EU uit op een wereldregering, schrijft u.
“Nee, nee, geen wereldregering. Het doel is supranational governance, bovenstatelijk bestuur. Dat wil de EU in Europa doorzetten en zo een model vormen voor de wereld. De EU hoopt dat zich een bestuurssysteem ontwikkelt dat de hele wereld omvat: een toenemend aantal internationale organisaties die de wereld samen besturen met behulp van een groeiend corpus van internationaal recht.”

Wat moeten we ons daar concreet bij voorstellen?
“Alles wat met wereldbestuur te maken heeft, is onduidelijk. Dat is een interessant deel van het fenomeen. De meeste voorstanders van wereldbestuur, zoals de Duitse filosoof Jürgen Habermas, zeggen dat de nationale staten blijven bestaan, maar zij regelen dan alleen nog de dingen die met hun eigen gebied te maken hebben. Internationale problemen moeten echter behandeld worden door internationale organisaties. Ik vermoed dat er een reden is waarom niemand weet hoe wereldbestuur eruit zal zien. Je moet het vaag houden om het de mensen te laten accepteren. Zo kun je er stap na stap mee verder komen, waarbij je elke stap klein genoeg houdt om geen verzet op te wekken.”

En de ‘nieuwe mensenrechten’ voor vrouwen, kinderen, homo’s en dergelijke zijn het vehikel om dat doel te bereiken?
“Dat hoeven ze niet te zijn, maar zo is het wel geworden. Ik denk dat de achtergrond ervan het postmodernisme is: de gedachte dat er geen God of waarheid is, dat waarheid subjectief is. ‘Ik kies wat voor mij waar is, en jij hebt niet het recht om te zeggen dat mijn waarheid voor mij niet waar is, want voor mij is het wel waar en ik heb het recht dat te zeggen.’ Dat is de verbinding geworden tussen de beweging naar global governance ‘wereldbestuur’ enerzijds en de ‘nieuwe mensenrechten’ van kinderen, vrouwen en LGBTH mensen anderzijds.”

Waar komt die verbinding vandaan?
“Beide, wereldbestuur en de nieuwe mensenrechten, zijn bevrijdend en transformatief. Ze bevrijden de mensen van oude traditionele waarheden om hen te transformeren naar wat ze eigenlijk zijn willen, zonder de knellende kaders van religie, natie, traditie enzovoort. Bij de nieuwe mensenrechten worden mensen op een andere manier bevrijd, maar het lijkt er erg op. Zo worden vrouwen bevrijd van hun kinderen. Ze hebben het recht om te kiezen voor een kind of niet. Kinderen worden bevrijd van hun ouders. Zij krijgen het recht te beslissen wat hun religie zal zijn en dergelijke, voordat ze klaar zijn om met dergelijke rechten om te gaan. De LGBTH’ers worden door de genderideologie bevrijd van de empirische waarheid dat de mens man óf vrouw is.”

Moet dat bestreden worden?
“Hier is het belangrijk te zeggen: alle mensen hebben mensenrechten. Vrouwen zo goed als kinderen als LGBTH-mensen. Maar dan hebben we het over de klassieke mensenrechten: het recht op vrije meningsuiting, godsdienstvrijheid enzovoort, die gegrond zijn in de waardigheid van de mens en de waarheid dat de mens nu eenmaal is die hij is. Volgens mijn geloof is de mens een schepsel van God en geschapen naar het beeld van God. Daardoor krijg je een waardigheid van de mens die onaantastbaar is, omdat die gegrond is in de objectieve waarheid.”

Van alle knellende kaders lijkt het gezin wel het zwaarst onder vuur te worden genomen.
“Omdat deze nieuwe mensenrechten gebaseerd zijn op de gedachte dat ik voor mezelf moet beslissen wat voor mij waar is, moeten alle kaders die dat verhinderen, verdwijnen. Natuurlijk is het gezin dan het ‘ergste’ kader. Want dat houdt een inperking in van mijn individuele recht om anderen lief te hebben zoals ik dat zelf wil.”

Vandaar het ‘homohuwelijk’?
“Voor mij is niet de eerste vraag of het homohuwelijk legaal is of niet, maar of het überhaupt mogelijk is. Is een huwelijk in zijn wezen niet iets tussen een man en vrouw om kinderen ter wereld te brengen en hun liefde zoals God die heeft bedoeld uit te leven in een gemeenschap die de weerspiegeling is van de gemeenschap tussen de drie personen van de ene God? Dat betekent overigens niet dat het onmogelijk is dat twee mannen of vrouwen samenleven en hun huis, geld, auto met elkaar delen. Dat is mogelijk en kan niet van overheidswege verboden worden.”

Hoe moet je als christen je tegen deze kennelijk onstuitbare ontwikkelingen opstellen?
“Ik geloof dat een politieke, economische en sociale gerechtigheid gebaseerd moet zijn op de waarheid wat mensenrechten zijn. Dat is een kwestie van wereldbeeld. Omdat we niet langer een min of meer Joods-christelijke wereldbeeld delen, is het belangrijk voor christenen een deel te zijn van de samenleving. Daarin kunnen zij hun politieke meningen naar voren brengen om onze medeburgers te laten zien dat het christelijke wereldbeeld goed is voor iedereen. Het feit dat inmiddels het verdrag van Lissabon en niet de grondwetten van de nationale staten in Europa het laatste woord hebben, laat zien dat het wereldbestuur dat men in de EU nastreeft, de vrijheden en de samenlevingen van de nationale staten langzaam maar zeker ondermijnt.”

De overwinning van Trump werd door Europese populisten als Wilders met gejuich begroet.
“Wilders heeft het recht te zeggen: het verheugt me dat Trump heeft gewonnen. Iedereen heeft dat recht. Aan de andere kant moet men inzien dat fenomenen als Wilders, Le Pen en Alternative für Deutschland niet zomaar ontstaan. Het komt voort uit het gevoel van mensen dat naar hun mening niet meer gevraagd wordt, vooral op Europees niveau. Als je dat wil bestrijden, moet je gewoon wél naar ze luisteren. Deze fenomenen zijn democratisch te behandelen door het vrije debat. Ik hoop dat een dergelijk debat ook over de EU geopend wordt.”

Todd Huizinga, The New Totalitarian Temptation: Global Governance and the Crisis of Democracy in Europe. Uitg. Encounter Books, 252 pp., geb., € 17,90, ISBN 978 15 9403 789 4

Info: www.tccouncil.org