In Mexico had de paus een ontmoeting met de jongeren en riep hij hen op, ondanks hun moeilijkheden, nooit de hand van Jezus los te laten.
Goedemiddag!
Aan jullie, jongeren uit Mexico die hier zijn, die via televisie meekijken, die meeluisteren… En ik wil een groet en een zegen sturen aan de duizenden jongeren van het bisdom Guadalajara die bijeen gekomen zijn op het plein Johannes Paulus II om te volgen wat hier gebeurt; en met hen heel veel anderen, maar ze hebben me verteld dat er daar duizenden en duizenden bij elkaar zijn om mee te luisteren. En dus zijn we met twee ‘stadions’: het plein Johannes Paulus van Guadalajara en wij hier, en dan heel veel anderen overal vandaan.
Ik wist al van jullie verwachtingen, want ze hebben me een conceptversie doen toekomen van wat jullie min of meer zouden zeggen…echt waar! Waarom zou ik tegen jullie moeten liegen? Terwijl jullie echter aan het woord waren, heb ik een aantal dingen opgeschreven die me te belangrijk leken om te laten liggen…
Ik wil jullie zeggen dat, toen ik in dit land aankwam, ik met een warm welkom ben onthaald, en ik kon direct iets vaststellen dat ik al heel lang wist: de vitaliteit, de blijdschap, de feestelijke ziel van het Mexicaanse volk.
Nu ik naar jullie heb geluisterd, en vooral nu ik jullie heb gezien, stel ik opnieuw een andere zekerheid vast, iets dat ik tegen de president heb gezegd bij mijn eerste begroeting. Een van de grootste schatten van dit Mexicaanse land is het jonge gezicht, zijn de jongeren. Ja, jullie zijn de rijkdom van dit land. Let op: ik zei niet de hoop van dit land, ik zei: de rijkdom.
De berg kan kostbare mineralen bevatten die kunnen dienen voor de vooruitgang van de mensheid: het is haar rijkdom, maar die rijkdom moet in hoop omgezet worden door het werk, zoals de mijnwerkers doen als ze die mineralen ontginnen. Jullie zijn de rijkdom die omgezet moet worden in hoop.
En Daniela heeft aan het einde een uitdaging neergelegd, en ze heeft ons ook een spoor gegeven, naar de hoop. Maar iedereen die heeft gesproken, heeft bij het onderstrepen van de moeilijkheden, de omstandigheden, een hele grote waarheid bevestigd. Namelijk dat we allemaal kunnen leven, maar we kunnen niet leven zonder hoop.
Je kunt niet vooruit kijken naar morgen, als je er niet eerst in slaagt om eigenwaarde te hebben, als je er niet in slaagt het gevoel te hebben dat jouw leven, jouw handen, jouw geschiedenis een waarde hebben. We hoorden wat Alberto zei: ‘Met mijn handen, met mijn hart en met mijn hoofd kan ik hoop opbouwen; als ik dat gevoel niet heb, kan de hoop mijn hart niet binnenkomen’.
De hoop wordt geboren wanneer je mag ervaren dat niet alles verloren is. En daarom is het nodig om ‘vanuit huis’, vanuit jezelf te beginnen. Niet alles is verloren. Ik ben niet verloren. Ik ben iets waard, ik ben veel waard.
Ik vraag jullie nu om stilte; iedereen beantwoordt in zijn hart de vraag: ‘Klopt het dat niet alles verloren is? Ben ik verloren? Ben ik weinig waard? Ben ik veel waard?’. De belangrijkste bedreiging voor de hoop zijn de gesprekken die je naar beneden halen, alsof ze de waarde uit je wegzuigen, en uiteindelijk voel je je te neer geslagen – dat klopt, toch? – verdord, met een bedroefd hart…gesprekken die je doen voelen alsof je tweederangs, of zelfs vierderangs, bent.
De belangrijkste bedreiging voor de hoop is wanneer je het gevoel hebt dat je voor niemand van belang bent of dat je aan de kant bent gezet. Dat is de grote moeilijkheid voor de hoop: wanneer in een gezin of in een samenleving of op school of in een vriendengroep ze je het gevoel geven dat je onbelangrijk bent. En dat is moeilijk, pijnlijk, maar het gebeurt – of niet? Ja of nee? [“Ja!”]. Het gebeurt! Dat is dodelijk, dat vernietigt ons, en het opent de deur naar heel veel pijn.
Er is echter nog een andere belangrijke bedreiging van de hoop – van de hoop die die rijkdom, die jullie zijn, doet groeien en vruchtbaar maakt – en dat is je doen geloven dat je pas van waarde wordt wanneer je je behangen met kleren, merken, met de laatste mode, of wanneer je kostbaar, belangrijk wordt omdat je geld hebt.
Ten diepste gelooft je hart dan niet dat je aandacht waard bent, liefde waard bent, en dat voelt het hart aan. De hoop wordt het zwijgen opgelegd door wat ze je doen geloven, ze staan niet toe dat die naar buiten komt. De belangrijkste bedreiging is wanneer iemand het gevoel heeft dat hij geld nodig heeft om alles te kopen, inclusief de liefde van anderen. De belangrijkste bedreiging is geloven dat je gelukkig bent, omdat je een mooie auto hebt. Maar klopt het dat je gelukkig bent als je een mooie auto hebt?
Jullie zijn de rijkdom van Mexico, jullie zijn de rijkdom van de Kerk. Sta mij toe om jullie een gezegde uit mijn land te geven: ‘no les estoy sobando el lomo – ik ben jullie ‘rug niet aan het masseren’, ik ben jullie niet aan het bewieroken! En ik begrijp dat het vaak moeilijk wordt om je de rijkdom te voelen, als we voortdurend blootgesteld worden aan het verlies van vrienden en familieleden door toedoen van de drugssmokkel, van drugs, van criminele organisaties die angst zaaien.
Het is moeilijk je de rijkdom van een land te voelen als je geen kans maakt op werk van waarde – Alberto, je zei het heel duidelijk -, kans op een studie en om vooruit te komen; wanneer je je rechten niet erkend ziet worden en dat leidt je dan uiteindelijk naar extreme situaties. Het is moeilijk je de rijkdom van een plaats te voelen als ze je, vanwege het feit dat je jong bent, gebruiken voor vreselijke doeleinden door je te verleiden met beloftes die uiteindelijk niet echt zijn, het zijn luchtbellen.
En het is moeilijk om je zo rijk te voelen. De rijkdom die jullie binnenin je hebben, de hoop die jullie binnenin je hebben, maar het is niet gemakkelijk. Daarom zeg ik jullie dit allemaal, en jullie hebben het zelf gezegd: er ontbreken mogelijkheden tot werk en tot studie – dat zeiden Roberto en Alberto. En toch, ondanks alles word ik er niet moe van te herhalen: jullie zijn de rijkdom van Mexico.
Roberto, je hebt een zin uitgesproken die ik wil koesteren. Je zei dat je iets hebt verloren. En je zei niet: Ik ben mijn mobieltje verloren, ik ben mijn portemonnee met geld verloren, ik heb de trein gemist, want ik kwam te laat….je zei: ‘We hebben de zin verloren om van de ontmoeting te genieten’. We hebben de zin verloren om samen op weg te gaan; we hebben de zin verloren om samen te dromen.
En om die rijkdom, voortgebracht door de hoop, voort te laten gaan, moeten we samen op weg gaan, elkaar ontmoeten, dromen! Verlies niet de zin om te dromen! Durf te dromen! Dromen, dat niet hetzelfde is als slaapkoppen zijn, dat niet!
En denk niet dat ik jullie dit zeg – dat jullie de rijkdom zijn van Mexico en dat die rijkdom voortgaat door de hoop – omdat ik goed ben, of omdat ik een expert ben, nee, lieve vrienden, dat is het niet. Ik zeg jullie dit en ik ben ervan overtuigd, weten jullie waarom? Omdat ik net als jullie geloof in Jezus Christus.
En ik denk dat Daniela heel sterk was toen ze ons hierover vertelde. Ik geloof in Jezus Christus en daarom zeg ik jullie dit. Hij is het die voortdurend de hoop in mij vernieuwt, Hij is het die voortdurend mijn blik vernieuwt. Hij is het die in mij, in ieder van ons, de zin om te genieten opwekt, de zin om te dromen, de zin om samen te werken. Hij is het die mij voortdurend uitnodigt om mijn hart te bekeren.
Ja mijn vrienden, ik zeg jullie dit omdat ik in Jezus hem heb ontmoet die in staat is het beste van mezelf naar boven te halen. En het is dankzij hem dat we vooruit kunnen komen, het is dankzij hem dat we iedere keer weer opnieuw kunnen beginnen, het is dankzij hem dat we kunnen zeggen: Het is niet waar dat de enige manier om te leven, om jong te zijn, is je leven in handen leggen van de drugssmokkel of van iedereen die zich alleen maar bezighoudt met het zaaien van vernietiging en dood. Dat is niet waar en dat zeggen we met dank aan Jezus.
En het is ook met dank aan Jezus, aan Jezus Christus de Heer, dat we kunnen zeggen dat het niet waar is dat armoede en uitsluiting de enige manieren zijn voor jongeren om te leven; uitsluiting van kansen, uitsluiting van ruimtes, uitsluiting van vorming en opleiding, uitsluiting van de hoop.
Jezus Christus is degene die elke neiging om je nutteloos, of slechts huurlingen van andermans ambities, te voelen, het zwijgen oplegt. Het zijn andermans ambities die jullie uitsluiten, door jullie te gebruiken voor al die dingen die ik jullie zei, die jullie kennen en die eindigen in vernietiging. En de enige die me stevig de hand kan vasthouden is Jezus Christus. Hij zorgt er wel voor dat deze rijkdom in hoop wordt omgezet.
Jullie hebben me om een woord van hoop gevraagd: dat wat ik jullie heb te zeggen, dat wat aan de basis van alles ligt, heet Jezus Christus. Als alles zwaar lijkt, als het lijkt alsof de wereld om je heen instort, omhels dan zijn kruis, omhels Hem en, alsjeblieft, laat nooit zijn hand los, ook al sleept Hij jullie vooruit; en als jullie eens vallen, laat je dan door hem overeind tillen.
De alpinisten hebben een heel mooi lied, wat ik graag voor de jongeren wil herhalen, een lied dat ze zingen als ze omhoog klimmen: “Bij de kunst van het klimmen, zit het succes niet in het niet vallen, maar in het niet op de grond blijven liggen”. Dat is de kunst. En wie is de enige die je bij de hand kan grijpen opdat je niet op de grond blijft liggen? Jezus Christus, alleen Hij.
Jezus Christus die je, soms, een broeder stuurt opdat hij met je praat en je helpt. Verberg je hand niet als je gevallen bent. Zeg hem niet: kijk niet naar me, want ik ben besmeurd met modder. Kijk niet naar me, want er is geen redding meer. Laat hem slechts je hand grijpen, en grijp die hand, en de rijkdom die je in je draagt – vies, onder de modder, opgegeven – zal, door de hoop, weer vrucht gaan dragen. Maar altijd met de hand stevig in die van Jezus Christus. Dat is de weg.
Vergeet niet: “Bij de kunst van het klimmen, ligt het succes niet in het niet vallen, maar in het niet op de grond blijven liggen”. Sta niet toe dat je op de grond blijft liggen! Nooit! Ok?
En als jullie een vriend of een vriendin zien die onderuit is gegaan in het leven en is gevallen, ga er naartoe en bied je hand aan; maar bied die aan met waardigheid: ga naast hem staan, naast haar, luister… Niet zeggen: ik geef je de oplossing! Nee, als vriend, met kalmte, met de kracht van je woorden, door te luisteren: dat medicijn dat langzamerhand vergeten wordt: de ‘luistertherapie’. Laat hem praten, laat hem je vertellen, en dan, langzamerhand, strekt hij zijn hand naar je uit en kun je hem helpen in de naam van Jezus Christus.
Maar als je er hard ingaat en begint tegen hem te preken, en zo verder, dan zal de arme ziel uiteindelijk slechter af zijn dan hij was…Is dat duidelijk?
Laat nooit de hand van Jezus Christus los, verwijder je nooit van hem. En als jullie je verwijderen, sta dan weer op en ga verder: Hij begrijpt wat die dingen zijn. Want samen met Jezus Christus is het mogelijk om voluit te leven, samen met hem is het mogelijk om te geloven dat het de moeite waard is te leven; dat het de moeite waard is het beste van jezelf te geven, om het gist, zout en licht te zijn onder je vrienden, in de buurt, in de gemeenschap, in het gezin – zo dadelijk, Rosario, zal ik wat zeggen over wat jij hebt gezegd over het gezin.
Daarom, lieve vrienden, vraag ik jullie namens Jezus om jullie niet te laten uitsluiten, om jullie niet te laten negeren, om jullie niet te laten behandelen als koopwaar: ‘Wees dus slim als slangen en eenvoudig als duiven’ (Mt. 10, 16).
De twee deugden samen. De jongeren ontbreekt het niet aan levendigheid; soms ontbreekt het hun aan voorzichtigheid, om niet naïef te zijn. Beide dingen: voorzichtig, maar eenvoudig, goed.
Zeker, via deze weg zullen jullie misschien niet het laatste model auto hebben, zullen jullie geen portemonnee vol geld hebben, maar zullen jullie wel iets hebben dan niemand jullie af kan nemen: de ervaring zich geliefd, omarmd en vergezeld te voelen.
Het is de zin om van de ontmoeting te genieten, de zin om te dromen van de ontmoeting met iedereen. Het is de ervaring om zich een gezin te voelen, een gemeenschap te voelen. Het is de ervaring om de wereld recht in het gezicht te kijken, met opgeheven hoofd! Zonder auto, zonder geld, maar met opgeheven hoofd! De waardigheid!
Drie woorden de we nu herhalen: rijkdom, want die is ons gegeven; hoop, want we willen ons openstellen voor de hoop; waardigheid. We herhalen: rijkdom, hoop en waardigheid. De rijkdom die God ons heeft gegeven: jullie zijn de rijkdom van Mexico; de hoop die Jezus Christus jullie geeft; de waardigheid die het niet ‘de rug laten masseren’ en geen koopwaar voor de beurs van anderen te zijn, jullie geeft.
Vandaag blijft de Heer jullie roepen, Hij blijft jullie oproepen, zoals de indiaan Juan Diego deed. Hij nodigt jullie uit om een heiligdom te bouwen. Een heiligdom dat geen fysieke plaats is, maar een gemeenschap, een heiligdom dat parochie genoemd wordt, een heiligdom dat land heet.
De gemeenschap, het gezin, het zich burger voelen, is een van de belangrijkste tegengiffen tegen alles wat ons bedreigt, omdat het ons deel doet uitmaken van deze grote familie van God. Niet om bij weg te schuilen, om ons in op te sluiten, om weg te vluchten voor de gevaren van het leven en van de uitdagingen; nee, juist om naar buiten te gaan en anderen uit te nodigen, naar buiten te gaan om aan iedereen te verkondigen dat jong zijn in Mexico de grootste rijkdom is en daarom niet kan worden opgeofferd. En omdat de rijkdom in staat is om hoop te hebben en ons waardigheid verleent.
Nogmaals de drie woorden: rijkdom, hoop en waardigheid. Die rijkdom echter die God ons heeft gegeven en die we moeten doen groeien.
Jezus, degene die ons hoop geeft, zou ons nooit uitnodigen om huurmoordenaars te zijn, maar hij roept ons op leerlingen te zijn, vrienden te zijn. Jezus zou ons nooit erop uit sturen om te sterven, maar alles in hem is een uitnodiging tot het leven. Een leven in het gezin, een leven in de gemeenschap; een gezin en een gemeenschap die ten dienste staan van de samenleving.
En hier, Rosario, pak ik datgene op wat je hebt gezegd, een heel mooi iets: ‘In het gezin leer je nabijheid’. Je leert de solidariteit, je leert te delen, te onderscheiden, om elkaars problemen te dragen, om ruzie te maken en het goed te maken, om te discussiëren en om elkaar te omhelzen en te kussen.
Het gezin is de eerste school van het land, en in het gezin ligt die rijkdom die jullie hebben. Het gezin is dat wat zich ontfermt over die rijkdom, in het gezin kunnen jullie hoop vinden – omdat Jezus er is -, en in het gezin kunnen jullie waardigheid ervaren. Zet nooit, nooit het gezin aan de kant! Het gezin is de hoeksteen van de opbouw van een groot land. Jullie zijn de rijkdom, heb hoop en droom… – ook Rosario had het over dromen: dromen jullie over het hebben van een gezin? [“Ja”].
Lieve broeders, jullie zijn de rijkdom van dit land, en wanneer jullie hierover twijfelen, kijk dan naar Jezus Christus, die de hoop is; Hij die elke neiging om nutteloos te zijn, of slechts huurlingen van andermans ambities, het zwijgen oplegt.
Ik bedank jullie voor deze ontmoeting en ik vraag jullie te bidden voor mij. Bedankt!
