Het Nederlandse gezin Nederpelt is per boot onderweg naar Dublin voor de Wereldgezinsdagen. Christane Nederpelt blogt over hun belevenissen.
Vlak voor zonsopgang vertrekken we richting Duinkerken. Het is zo bijzonder de zon op te zien komen, terwijl de nacht zich terugtrekt. De bijna volle maan weerspiegelt in het rustige zeeoppervlak. Omdat het nauwelijks waait, zetten we de motor even bij. Plotseling begint die stationair te lopen, en van schrik zetten we hem meteen uit. Deze motor zou toch perfect in orde zijn…?
We zijn vlak bij Oostende, maar durven niet tegen de wind de haven in te zeilen. Ook voor uitvarende schepen is het niet verantwoord als we kruisend binnenvaren. We doen een pan-pan oproep. De SAR komt binnen een half uur en sleept ons de haven in. Wij denken intussen: balen, wordt dit het einde van de reis?
Vanaf dat moment beginnen er wonderlijke dingen te gebeuren. We krijgen meteen hulp van een vriendelijke technicus. Zijn eerste vraag: “Heeft deze boot lang op de kant gestaan?”
“Ja…”
“Mevrouw, kent u die uitdrukking ‘rust roest’? Het spruitstuk (uitlaat) is verroest en lek, er zit een enorm gat in!” En als hij navraag heeft gedaan blijkt dat het spruitstuk van dit type motor nauwelijks te bestellen is…
Ineens besef je: ik dacht iets te hebben, ik dacht ergens heen te gaan, maar het is allemaal als niets. Wat hebben we? Wat zijn we? Zonder Gods genade zijn we niets… Nu kan het zijn dat we het schip in zijn gegaan en dat Ierland onbereikbaar blijft.
We bellen de vorige eigenaar. Hij is katholiek, Belgisch, van een apart soort: hij laat ons niet vallen. Hij had echt geen weet hiervan. Hij slaapt er slecht van en wil ons financieel tegemoet komen. En onze goede kennissen uit Breskens blijken vrienden: ze bieden aan om een dagje te komen klussen op onze boot. Hun hulp betekent voor ons dat – na een lange dag werk – de motor weer helemaal in orde is. Ook andere kleine gebreken zijn nu opgelost. Behalve de automatische piloot die het niet blijkt te doen. Ja, het wordt een duurzame reis…
Vlakbij de haven is een kapel die ooit van de kapucijnen was, waar iedere dag een Mis is. De kapel is toegewijd aan Sint-Antonius, patroon voor onder anderen vissers en voorspreker bij schipbreuk. Het hele kerkje hangt vol met kleine houten zeilscheepjes. Dus laten we ons bootje ook maar onder de beschermende mantel van zijn voorspraak stellen!
Na al dit oponthoud kunnen we de volgende dag onze reis hernemen, en vlak voor donker varen we die dag Calais binnen. Enorme ferry’s varen de haven in en uit, en eigenlijk vinden we dit heel erg spannend. De ingang is nauw, en wij voelen ons naast die reuzeschepen toch heel erg klein. Ze laten ons bootje dan ook behoorlijk op-en-neer gaan door hun boeggolven. Gelukkig belanden we veilig bij een soort voorhaventje, waar we na een zonnige reis kunnen aanleggen aan speciaal daarvoor bestemde boeien.
Op sommige plaatsen zien we plotseling veel beweging in het water. Als heel kleine golfjes dicht tegen elkaar, wat duidt op een school vissen. We zijn er nog niet uit wat voor een vissen dit zijn… makrelen? In elk geval hebben we de hengel met rozenkrans klaargelegd, want onze dochter wil vissen. Misschien morgen, tijdens de oversteek naar de het Engelse land…
> Lees hier het eerste blog van Christane Nederpelt.
> KN sprak met Christane Nederpelt over de bijzondere reis die zij met haar gezin onderneemt. Lees het interview via KN Digitaal.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
