Eenvoudige pasteltekeningen, ingetogen muziek en een oude dame die eindeloos rondscharrelt op het strand bij een klein dorpje aan de Franse kust. Op deze manier is Louise en hiver samen te vatten, maar daarmee wordt het weemoedige en ontroerende Franse kunststukje ernstig tekort gedaan.
Veel meer is Louise en hiver een ode aan het leven, aan de ouderdom en aan de kunst van het alleen-zijn.
Het uitgangspunt is eenvoudig en enigszins sneu. Dame op leeftijd Louise brengt haar zomers altijd door in het kleine (en fictieve) Biligen-sur-Mer. Af en toe bromt ze een beetje – “Wat maken ze veel herrie”, doelend op zowel de kinderen als de meeuwen – maar verder lijkt ze tevreden.
Tot ze de laatste trein van het seizoen terug naar de stad mist. Ze blijft alleen achter in het uitgestorven plaatsje, terwijl de wolken steeds donkerder worden en de zee alsmaar wilder tekeer gaat. Ze vertrouwt erop snel gemist te worden, maar dit blijkt een illusie. “Ik ben niet bang, maar wel uit mijn humeur”, zo meldt ze, om vervolgens als een moderne Robinson Crusoë voortvarend aan de slag te gaan.
In haar vakantiehuis vindt ze het te stil en te vochtig dus breekt ze in het warenhuis in voor degelijk schoeisel en wat gereedschap. Vervolgens bouwt ze eigenhandig een hut op het strand. “Het verbaast me dat ik niet al te onhandig ben.”
Ze heeft een overzichtelijk levensritme: het huishouden doen, een koude douche, vissen, een dutje doen en dan op avontuur, haar favoriete onderdeel van de dag. Ze blijft zich verbazen: “Er is overal leven” en “Iedere ochtend krijg ik een nieuw strand voor mij alleen”. Een zwerfhond wordt haar trouwe metgezel. Ze noemt hem Opaatje en praat tegen hem. “Wij kiezen voor het leven”, deelt ze mede.
Naarmate Louise en hiver vordert, mijmert Louise steeds vaker over het verleden. Ze was een oorlogskind, werd voor haar eigen veiligheid naar haar oma aan zee gebracht en voerde daar hele gesprekken met een overleden Engelse parachutist die nog in de bomen hing.
Kloppen haar herinneringen? Wellicht niet, dat lijkt Louise zich ook te realiseren. Wat telt, is dat ze de winter van haar leven als een nieuwe lente ervaart. Tijd verglijdt, en Louise glijdt zonder zorgen mee. Levenswijsheid en levensvreugde in optima forma.
Film: Louise en hiver (2016), Frankrijk, 75 min. Regie: Jean-François Laguionie. Stem van Louise: Dominique Frot.
