Naast het Jubeljaar van de hoop vieren we dit jaar het 1700-jarig jubileum van het Concilie van Nicea. Het concilie bevestigde de goddelijke natuur van Christus en de aard van zijn relatie met de Vader. Je zou denken: iets voor experts in de theologie. Maar niets is minder waar. Diep theologische vragen zijn altijd actueel.
Na de hoogmis van Pasen kwam een jonge vrouw naar mij toe. Tijdens de koffie vroeg ze: “Hoe kan de Vader Jezus van de doden opwekken als zij gelijk aan elkaar zijn?” Een rake vraag die je niet zomaar in vijf minuten kan uitleggen. Toch wagen we hier een poging.
Menselijk personen bestaan uit ziel en lichaam. Maar bij Jezus is meer aan de hand. Hij is ook het vleesgeworden Woord van God. Hij heeft naast de menselijke natuur van ziel en lichaam ook nog een goddelijke natuur: Hij is God zelf.
Het Concilie van Nicea heeft dit willen verduidelijken. Het Woord van God is eeuwig en sterft niet aan het kruis. Het lichaam van Jezus daarentegen sterft wel aan het kruis. Hij koos ervoor de menselijke dood mee te maken en daardoor deze voorgoed te verslaan.
We zien dat Jezus tot aan het einde blijft volharden in zijn relatie met God de Vader door de kracht van de Heilige Geest. Christus’ persoonlijke, menselijke ziel vertrouwt voortdurend op de hoop die van zijn Vader komt.
“Als Jezus niet in de steek gelaten wordt, is ook onze duisternis nooit absoluut.”
Tweet dit!
Zelfs in de wanhoopskreet van psalm 22 – “Mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?” – blijft dit een schreeuw in vertrouwen op Gods hulp die aan het einde van de psalm tot verhoring leidt. De Vader laat zijn Zoon nooit in de steek, maar verhoort elke smeekbede van Hem tot in de diepste krochten van de hel.
En dat is voor ons ook van belang. Want als Jezus niet in de steek gelaten wordt, is ook onze duisternis nooit absoluut.
En dan komen we bij het fundament van de christelijke hoop: de verrijzenis van Christus. Ons hoofd van het lichaam dat de Kerk is, Jezus Christus, is al verheerlijkt bij de Vader in de hemel. Dat maakt dat wij zelf soms ook vreemd in ons vel zitten. Christus is immers al verrezen, terwijl wij hier alleen geestelijk verrijzen door te leven in liefde en in afwachting van ons verheerlijkt lichaam.
En dat is onwennig. Dat is wat pelgrimeren betekent. De aanvoerder en voltooier van onze pelgrimstocht heeft zijn doel al bereikt. Christus is al aangekomen. Dat is onze hoop.
Die verrijzenis is dus geestelijk nu al in ons aanwezig. Het geloof schenkt ons een voorgerecht of voorproefje (praelibatio) van het eeuwig gastmaal dat ons te wachten staat. Alleluia, de Heer is waarlijk verrezen!
Stefan Ansinger is pater dominicaan.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
