Wat was de Kerk van de twintigste eeuw geweest zonder de gestigmatiseerde kapucijn van San Giovanni Rotondo?
Jarenlang ontving hij pelgrims en biechtelingen uit heel de wereld (onder wie een zekere Karol Wojtyla), maar jarenlang stond hij ook onder verdenking van het Vaticaan.
Die verdenking van bedrog is het raamwerk voor de indrukwekkende speelfilm die de Italiaanse regisseur Carlo Carlei in 2006 over Padre Pio heeft gemaakt.
Een inquisiteur van het Vaticaan arriveert in het klooster om de Padre aan de tand te voelen over zijn stigmata en visioenen. Hij dwingt de pater zowat heel zijn leven te vertellen.
De film bestaat dus voor een groot deel uit flash-backs. Zeer mooi zijn de beelden die betrekking hebben op de zware jeugd van de heilige. In de natuur van het Italiaanse platteland wist de jongen God te vinden.
Dat contact met God nam al meteen bijzondere mystieke vormen aan. Bovendien meldde ook Satan zich al vroeg in zijn leven. De meeslepende muziek zorgt in combinatie met de lyrische natuurbeelden voor prachtige filmmomenten.
De film, die gebaseerd is op het boek van Renzo Allegri, wordt echter gedragen door de acteerprestatie van Sergio Castellitto. Hij zet de heilige neer als een man voor wie de mystieke tekenen die hem omgeven volstrekt gewoon geworden zijn. Als een volkse man met humor, maar ook scherpte als het nodig is en soms zelfs botte afwijzing van biechtelingen, die de biecht gebruiken willen om zichzelf voor de gek te houden.
Omdat Padre Pio iedereen recht in de ziel kon kijken, had huichelen bij hem geen enkele zin. Dan kreeg je heel diens Zuid-Italiaanse temperament over je heen, zoals een politicus in de film ervaart. De ‘respectloze’ bejegening door de kapucijn werkt echter wel. Als de politicus de volgende ochtend gebroken terugkeert, wordt hij met open armen ontvangen.
De film, die drie uur duurt maar geen moment verveelt, krijgt een dramatische ontknoping die ik niet zal verklappen, behalve dan dat de inquisiteur ook zelf met Padre Pio’s helderziendheid te maken krijgt, om een manier die hij wellicht liever niet had gehad.
Hoewel spanning en amusement misschien niet de eerste reden zijn om een verfilmd heiligenleven te bekijken, het is wel mooi meegenomen.
Ook van deze film op dvd (Padre Pio. The Man Who Bore the Wounds of Christ) zou je willen dat die met Nederlandse ondertitels te krijgen was, hoewel hij voor jonge kinderen waarschijnlijk wat minder geschikt is, vooral vanwege Padre Pio’s confrontaties met de duivel, die hen angst zouden kunnen aanjagen.
Je kunt de film gek genoeg in talrijke talen op YouTube zien, maar niet in talen die veel mensen hier kennen. Afijn, als u “Padre Pio – HRV titlovi (Full Movie)” op YouTube intikt krijgt u de Italiaanse versie in redelijke beeldkwaliteit, waarbij u bovendien Engelse ondertiteling kunt inschakelen. Maar de film zou toch eigenlijk ook in het Nederlands te krijgen moeten zijn.
