Tijdens de algemene audiëntie van 11 maart sprak paus Franciscus over de onrust die woont in het hart van iedere mens.

Beste broeders en zusters, goedemorgen!

In de audiëntie van vandaag gaan we verder met de schitterende weg van geluk die de Heer ons heeft geleerd in de Zaligsprekingen. We zijn aangekomen bij de vierde: “Zalig die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden” (Mt. 5,6).

We zijn eerder al de armen van geest en de treurenden tegengekomen. Nu hebben we te maken met een ander soort zwakte: een die samenhangt met honger en dorst. Eten en drinken zijn eerste levensbehoeften, nodig om te overleven. Dit moet benadrukt worden: het gaat hier niet om zomaar een verlangen, maar om een vitale en dagelijkse behoefte, zoals voedsel.

Wat betekent dit?

Maar wat betekent het te hongeren en dorsten naar gerechtigheid? We hebben het hier zeker niet over mensen die uit zijn op wraak, integendeel. In de voorgaande zaligspreking ging het over zachtmoedigheid. Onrechtvaardigheid schaadt de mensheid absoluut.

De menselijke samenleving snakt naar rechtvaardigheid, waarheid en sociale gerechtigheid. Bedenk dat het kwaad dat vrouwen en mannen overal ter wereld wordt aangedaan, het hart van God de Vader bereikt. Welke vader zou niet lijden onder de pijn van zijn kinderen?

Pijn van armen en onderdrukten

De Schriften spreken over de pijn van de armen en de onderdrukten, de pijn die God kent en deelt. Omdat Hij de schreeuw van onderdrukking hoorde van de zonen van Israël – zoals het boek Exodus vertelt (vlg. 3,7-10) – daalde God af om zijn volk te bevrijden.

Maar de honger en dorst naar gerechtigheid waarover de Heer spreekt, gaat nog verder dan de legitieme nood aan menselijke gerechtigheid die elke mens in zijn hart meedraagt.

Innerlijke onrust

Tijdens dezelfde Bergrede spreekt Jezus iets later over een gerechtigheid die verder gaat dan het menselijk recht of de menselijke deugdzaamheid. Hij zegt: “Als uw gerechtigheid die van de schriftgeleerden en Farizeeën niet ver overtreft, zult gij zeker niet binnengaan in het Rijk der hemelen” (Mt. 5,20). En dat is de gerechtigheid die van God komt (vlg. 1 Kor. 1,30).

In de Schriften wordt een nog diepere dorst uitgedrukt dan de lichamelijke dorst; het is een verlangen dat geworteld is in het diepst van ons wezen. In een van de psalmen wordt gezegd: “Al wat ik ben smacht naar U in een troosteloos dor land zonder water” (Ps. 63,2).

De kerkvaders spreken over die onrust die woont in het hart van de mens. De heilige Augustinus zegt: “Want U hebt ons gemaakt voor U en onrustig is ons hart totdat het rust vindt in U.” Het is een innerlijke dorst, een innerlijke honger, een onrust…

Verlangen naar het licht

In elk hart, zelfs in de meest verdorven en afgedwaalde mens, zit het verlangen naar het licht verborgen. Ook al zit het verlangen verstopt onder puinhopen van streken en fouten, is er altijd die dorst naar de waarheid en naar het goede. Dat is de dorst van God. Het is de Heilige Geest die deze dorst opwekt: Hij is het levende water dat onze stof vorm heeft gegeven, Hij is de scheppende adem die er leven aan gegeven heeft.

Om die reden is de Kerk gezonden om aan iedereen het Woord van God te verkondigen dat doordrenkt is van de Heilige Geest. Omdat het Evangelie van Jezus Christus de grootste gerechtigheid is die je het hart van de mensheid kunt bieden; de mensheid die daar zo’n vitale nood aan heeft, ook al is die zich daar niet van bewust.

Wat echt telt

Wanneer een man en een vrouw bijvoorbeeld trouwen, hebben ze de intentie om iets groots en goeds te doen. Als ze die dorst levend houden, zullen ze te midden van problemen altijd de weg voorwaarts vinden, met behulp van de genade.

Ook de jongeren voelen die dorst, en ze moeten die niet kwijtraken! We moeten dat verlangen in het hart van kinderen naar liefde, tederheid en gastvrijheid beschermen, dat verlangen dat ze uiten in hun oprechte en prachtige enthousiasme.

Elke persoon is geroepen om te herontdekken wat echt telt, waar je echt behoefte aan hebt, wat je goed doet leven, en tegelijkertijd, wat secundair is, en waar je gemakkelijk zonder kunt.

Verlangen naar God

Jezus verkondigt in deze zaligspreking – honger en dorst naar gerechtigheid – dat er een dorst is die niet ongelest blijft; een dorst die, wanneer er voor gezorgd wordt, gelest zal worden en altijd tot een goed einde zal worden gebracht. Want die dorst sluit aan bij Gods eigen hart, bij zijn Heilige Geest die liefde is, en ook bij de zaadjes die de Heilige Geest in onze harten heeft gezaaid.

Dat de Heer ons de genade mag schenken om die dorst naar gerechtigheid te voelen, dat verlangen om God te vinden, Hem te zien en goed te zijn voor anderen.  (Vertaling Susanne Kurstjens)