Tijdens de algemene audiëntie van 7 augustus vervolgde paus Franciscus zijn catecheseserie over het bijbelboek Handelingen van de Apostelen.

Beste broeders en zusters, goedemorgen!

In de Handelingen van de Apostelen wordt de verkondiging van het Evangelie niet slechts aan woorden toevertrouwd, maar ook aan concrete daden die getuigenis afleggen van de waarheid van de verkondiging. Dit zijn “vele wonderbare tekenen” (Hand. 2,43), die plaatsvinden door het werk van de apostelen, hun woord bevestigend en tonend dat zij in Christus’ naam handelen. Zo gebeurt het dat de apostelen tussenbeide komen en Christus “met hen werkt”, zijn woord bevestigend door de tekenen die het vergezellen (Mc. 16,20). Zo veel tekenen, zo veel wonderen die de apostelen deden, waren precies een manifestatie van Jezus’ goddelijkheid.

Een missionair doel

Vandaag bevinden we onszelf voor het eerste genezingsverhaal, voor een wonder, het eerste verhaal van een genezing in het boek van de Handelingen. Het heeft een duidelijk missionair doel, dat tot geloof wil inspireren.

Petrus en Johannes gaan bidden in de tempel, het centrum van de geloofservaring van Israël, waaraan de eerste christenen nog sterk verbonden zijn. De eerste christenen baden in de tempel in Jeruzalem. Lucas merkt het tijdstip op: het negende uur, dat is drie uur ’s middags, als het offer werd gebracht als een brandoffer als teken van de gemeenschap van het volk met hun God; en het is ook het uur waarop Christus stierf, zichzelf “eens voor altijd” offerend (Heb. 9,12; 10,10). En aan de tempelpoort die ‘de Schone’ – de prachtige poort – zien ze een bedelaar, die sinds zijn geboorte verlamd was.

Een of andere fout

Waarom zat hij aan de poort, die man? Omdat de mozaïsche Wet (zie Lev. 21,18) het mensen met fysieke beperkingen verbood offers op te dragen, want de beperkingen werden gezien als het gevolg van een of andere fout. Herinneren we ons dat de mensen, geconfronteerd met een man die sinds zijn geboorte blind was, Jezus vroegen: “Rabbi, wie heeft gezondigd, hijzelf of zijn ouders, dat hij blind geboren werd?” (Joh. 9,2) Volgens die mentaliteit lag er altijd schuld ten grondslag aan een misvorming.

Een uitwisseling van blikken

En vervolgens werd hem zelfs de toegang tot de tempel ontzegd. De lamme, model van zo veel mensen die worden uitgesloten van en verworpen door de samenleving, is daar om te bedelen, zoals hij iedere dag doet. Dan gebeurt er iets onverwachts: Petrus en Johannes komen aan en dit leidt tot een uitwisseling van blikken.

De lamme kijkt naar de twee om te bedelen; in plaats daarvan staren de apostelen naar hem, hem uitnodigend om hen op een andere manier te bekijken, om een andere gift te ontvangen. De lamme kijkt naar hen en Petrus zegt: “In de naam van Jezus Christus de Nazoreeër: gebruik uw voeten!’” (Hand. 3,6)

De apostelen brachten een relatie tot stand, want dit is de manier waarop God zich graag manifesteert, in relatie, altijd in dialoog, altijd in optredens, altijd met de inspiratie van het hart: zij zijn Gods banden met ons; door een echte ontmoeting met mensen die alleen in liefde kan plaatsvinden.

De bedelaar vindt de Naam die redt

Behalve het religieuze centrum was de tempel ook een plaats van economische en financiële transacties: de profeten en zelfs Jezus zelf hadden verschillende keren tegen deze reductie geprotesteerd (zie Lc. 19,45 – 46). Maar hoe vaak denk ik hieraan als ik een parochie zie waar ze denken dat geld belangrijker is dan de sacramenten! Alstublieft! Een arme Kerk: laat ons de Heer hierom vragen.

Die bedelaar vindt in zijn ontmoeting met de apostelen geen geld, maar de Naam die de mens redt: Jezus Christus de Nazoreeër. Petrus roept Jezus’ naam aan, beveelt de lamme op te staan, in de houding van de levenden: staand, en hij raakt deze zieke man aan, dat wil zeggen, hij neemt hem bij de hand en hij helpt hem overeind, een gebaar waarin de heilige Johannes Chrysostomus “een beeld van de verrijzenis” ziet (Preken over de Handelingen van de Apostelen, 8).

Het gezicht van ‘een Kerk zonder grenzen’

En hier verschijnt er een portret van de Kerk, die diegenen ziet die in moeilijkheden zijn, die weet hoe de mensheid in het gezicht te kijken om betekenisvolle relaties te creëren, bruggen van vriendschap en solidariteit in plaats van obstakels. Het gezicht verschijnt van “een Kerk zonder grenzen” (Evangelii Gaudium 210), die weet hoe iemand bij de hand te nemen en te vergezellen om hem op te heffen, niet om te veroordelen.

Jezus reikt zijn hand altijd uit, probeert altijd op te heffen, te handelen om mensen te genezen, hen gelukkig te maken, hen God te laten ontmoeten. Het is de “kunst van het vergezellen”, die wordt gekarakteriseerd door de delicaatheid waarmee ze de “heilige grond van de ander” benadert, die de reis een “vast en geruststellend” tempo geeft, “die onze nabijheid weerspiegelt en onze barmhartige blik die ook geneest, bevrijdt en aanmoedigt tot groei in het christelijk leven” (Evangelii Gaudium 169).

Jezus’ hand aannemen

En dit is wat de twee apostelen doen met de verlamde man: ze kijken naar hem, ze zeggen, ‘Kijk naar ons’, ze reiken hun hand uit, ze doen hem opstaan en ze genezen hem. Dit is wat Jezus met ons allemaal doet. Laten wij hierover nadenken op slechte momenten, momenten van zonde, momenten van verdriet. Er is Jezus die tegen ons zegt: “Kijk naar Mij: Ik ben hier.” Laten we Jezus’ hand aannemen en laten we opstaan.

Petrus en Johannes leren ons niet op middelen te vertrouwen, die ook nuttig zijn, maar op de ware rijkdom die de relatie met de Verrezene is. Inderdaad, zoals Sint-Paulus zou zeggen: “Wij zijn berooid en maken velen rijk, haveloos en de wereld is van ons” (2 Kor. 6,10). Ons alles is het Evangelie, dat de macht manifesteert van Jezus’ naam, die wonderen verricht.

Waarmee kunnen wij anderen rijk maken?

En wij – ieder van ons –, wat bezitten wij? Wat is onze rijkdom, wat is onze schat? Waarmee kunnen wij anderen rijk maken? Laten wij van de Vader het geschenk vragen van een dankbaar geheugen bij het herinneren van de winst van zijn liefde in ons leven, om aan allen het getuigenis te geven van  lof en dankzegging.

Laten we dit niet vergeten: de hand die altijd uitgestoken wordt om de ander te helpen overeind te komen; het is de hand van Jezus die, door onze hand, anderen helpt om op te staan. (Vert. PD)