Tijdens de algemene audiëntie van 26 juni sprak paus Franciscus over de dingen die van iemand een goed christen maken.

Beste broeders en zusters, goedemorgen!

De vrucht van Pinksteren, de krachtige uitstorting van Gods Geest over de eerste christelijke gemeenschap, zorgde ervoor dat heel veel mensen in het hart geraakt werden door de blijde boodschap – het kerygma – over de verlossing in Christus.

Het toneel van Gods werk

Zij sloten zich vrijuit bij Hem aan, bekeerden zich, ontvingen het doopsel in zijn naam en ontvingen op hun beurt de gave van de Heilige Geest. Ongeveer drieduizend mensen gingen zo deel uitmaken van deze broederschap, die de habitat is van de gelovigen en het kerkelijke gist van de evangelisatie.

De passie voor het geloof van deze broeders en zusters in Christus maakt hun leven tot het toneel van Gods werk, dat zichtbaar wordt in wonderen en tekenen door middel van de apostelen. Het buitengewone wordt gewoon en het alledaagse wordt de ruimte waarbinnen de levende Christus zichtbaar wordt.

Model voor de christelijke gemeenschap

De evangelist Lucas vertelt het ons en toont ons de Kerk van Jeruzalem als het model voor elke christelijke gemeenschap, als een toonbeeld van een broederschap die fascinatie oproept en die niet moet worden geïdealiseerd, maar ook niet moet worden gebagatelliseerd.

Het verhaal in Handelingen geeft ons de kans om binnen de muren van het huis te kijken waar de eerste christenen zich verzamelen als familie van God. Het is de ruimte van de koinonia, ofwel van de eenheid van liefde tussen de broeders en zusters in Christus.

Vier tekenen van een goed christen

Je kunt zien dat ze op een heel precieze manier leven: “Zij legden zich ernstig toe op de leer der apostelen, bleven trouw aan het gemeenschappelijk leven en ijverig in het breken van het brood en in het gebed” (Hand. 2,42).

De christenen luisterden ijverig naar de didaché, ofwel naar de leer van de apostelen. Ze onderhouden interpersoonlijke relaties van hoge kwaliteit, ook door het delen van spirituele en materiële goederen. Ze herdenken de Heer in het “breken van het brood”, ofwel de Eucharistie, en ze gaan met de Heer in gesprek via het gebed. Dat zijn de houdingen van de christen, de vier tekenen van een goed christen.

Geen plaats voor egoïsme

Anders dan in de menselijke samenleving, waar men de neiging heeft de eigen belangen boven die van anderen, of zelfs ten koste van anderen te laten gaan, wijst de gemeenschap van gelovigen het individualisme af, ten faveure van het delen en de solidariteit.

Er is geen plaats voor egoïsme in de ziel van een christen: als jouw hart egoïstisch is, ben je geen christen; dan ben je werelds en zoek je enkel naar je eigen belang, naar je eigen voordeel. Lucas zegt ons dat de gelovigen eensgezind waren (Hand. 2,44). De nabijheid en de eenheid vormen de stijl van de gelovigen: nabij en bezorgd om elkaar; niet om kwaad te spreken over de ander, nee, maar om elkaar te helpen, elkaar nabij te zijn.

Gul zijn

De genade van het doopsel onthult dus de intieme band tussen de broeders in Christus die geroepen zijn om te delen, zich in de ander in te leven en om te geven “naar ieders behoefte” (Hand. 2,45). Ofwel, gul zijn, aalmoezen geven, zorgen voor de ander, de zieken bezoeken, al diegenen die in nood zijn en die behoefte hebben aan troost, bezoeken.

En deze broederschap die de Kerk is, juist omdat die kiest voor het leven van eenheid en aandacht voor de hulpbehoevenden, kan een oprecht en authentiek liturgisch leven leiden. Lucas zegt: “Dagelijks bezochten ze trouw en eensgezind de tempel, braken het brood in een of ander huis, genoten samen hun voedsel in blijdschap en eenvoud van het hart, loofden God en stonden bij het hele volk in de gunst. En elke dag bracht de Heer er meer bijeen, die gered zouden worden” (Hand. 2,46-47).

Plaatsen van solidariteit en eenheid

Tot slot, herinnert het verhaal in Handelingen eraan dat de Heer garandeert dat de gemeenschap zal groeien (vlg. Hand. 2,47): het volharden van de gelovigen in het oprechte verbond met God en met de broeders en zusters wordt een aantrekkelijke kracht die velen fascineert en verovert (vlg. Evangelii gaudium, 14), een principe waardoor de gelovige gemeenschap in alle tijden leeft.

Laten we tot de Heilige Geest bidden, opdat Hij van onze gemeenschappen plaatsen maakt waar we het nieuwe leven en de werken van solidariteit en eenheid ontvangen en beoefenen. Plaatsen waar de liturgie een ontmoeting is met God, die eenheid schept met onze broeders en zusters. Plaatsen die de deuren openen naar het hemelse Jeruzalem. (Vert. SK)