Kan dat: de bittere dramatiek van een (dreigende) echtscheiding in sprookjesvorm gieten? De animatiefilm Spellbound bewijst van wel.
Een spoiler-waarschuwing is op z’n plaats: ik ontkom er niet aan om in deze bespreking enkele details over de afloop te verklappen.
Spellbound is een nieuwe animatiefilm voor het hele gezin in het genre van Frozen, Encanto en Vaiana. De film volgt ruwweg datzelfde stramien: visueel verbluffende 3D-animaties, humor afgewisseld met ernstige levenslessen, aanstekelijke liedjes en als hoofdpersoon een eigenwijze jonge vrouw die haar mannetje staat.
Niet heel origineel, maar Spellbound haalt zeker het hoge niveau van de genoemde voorbeelden.
Hoofdpersoon is de vijftienjarige prinses Ellian. Haar ouders zijn onder een betovering geraakt waardoor ze in monsters zijn veranderd – een soort zwaarlijvige draken met de destructieve speelsheid van een puppy. Ellian en enkele lakeien houden het koningspaar angstvallig verborgen in het paleis, waar ze voortdurend een ravage aanrichten.
Dat kan niet lang goed gaan natuurlijk, en uiteindelijk zit er voor Ellian niets anders op dan met haar ouders op een queeste te vertrekken om hun menselijke gedaante terug te krijgen.
Aanvankelijk lijkt het verhaal gewoon een metafoor te zijn voor hoe ouders in de ogen van alle pubers op onhandelbare monsters lijken, tot ze ook meer begrip krijgen voor hun menselijke kanten. Maar als gaandeweg de reis de monsters hun stem terugkrijgen en voortdurend met elkaar aan het kibbelen zijn, komt de aap uit de mouw: deze film wil vooral de bittere dramatiek van een (dreigende) echtscheiding in sprookjesvorm gieten.
Werkt dat? Ja, opvallend goed. Met name ruziënde ouders krijgen genadeloos de spiegel voorgehouden; hoe zij inderdaad in monsters kunnen veranderen naar elkaar maar ook naar hun kinderen toe, hoe zij de kinderen en hun belangen volkomen uit het oog kunnen verliezen, hoe kinderen tussen twee vuren komen, verscheurd raken in hun loyaliteit naar beide ouders toe.
Vraag is dan: kan zo’n sprookje wel een happy end hebben? Het genre vraagt erom, maar het onderwerp verhindert het – als de film nog enigszins realistisch wil blijven, tenminste. De makers kiezen voor een compromis: de ouders hervinden hun menselijkheid, maar de scheiding gaat toch door. Maar er wordt weer gecommuniceerd met elkaar, er wordt een nieuw evenwicht gevonden, het belang van het kind staat weer voorop. Voor veel kinderen van gescheiden ouders inderdaad het hoogst haalbare sprookjeseinde.
Te zien op Netflix
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
