Hectische dagen zonder een moment van rust, gevoelsmatig bestaande uit enkel voeden, kolven, luiers verschonen en de boel gaande houden, dit alles bij een permanent gevoel van totale uitputting. Het zo gewenste ‘perfecte leven’ glijdt je ogenschijnlijk uit handen, met wanhoop en ontsporing tot gevolg.
In meer of mindere mate is dit (gechargeerde) beeld bij tijd en wijle vast herkenbaar voor veel jonge moeders die het gezinsleven optimaal willen laten verlopen.
Dit geldt ook voor de veertigjarige Marlo, moeder van twee jonge kinderen en hoogzwanger van een derde. Haar zoontje wordt ‘apart’ genoemd en moet naar een speciale school en manlief ligt na zijn werk het liefste in bed te gamen.
Eenmaal bevallen wordt het de eigenlijk zo liefdevolle moederkloek Marlo allemaal te veel. Ze raast, scheldt en tiert enkel nog. Haar rijke broer biedt haar een ‘nachtnanny’ aan: een oppas die in de avond komt en gedurende de nacht voor de baby zorgt, zodat moeder en de rest van het gezin aan slapen toekomen.
Marlo is er fel op tegen. “Je besteedt je gezin niet uit”, zo stelt ze. Toch is Tully er opeens en het blijkt de ultieme oppas. Ze is liefdevol, praktisch en attent. Mary Poppins is er niks bij. “Ik zie de wereld weer in kleur”, verzucht Marlo al na een eerste nacht met voldoende slaap.
Maar natuurlijk is van rustig herstel geen sprake. Het betreft hier tenslotte een Hollywoodfilm en niet het echte leven. Marlo en Tully worden ondanks het leeftijdsverschil de beste vriendinnen en voeren de meest wonderlijke, onbegrijpelijke en zelfs afkeurenswaardige acties uit. Marlo lijkt uit haar midlife-periode te krabbelen, op te bloeien en zich weer jong te voelen. Maar natuurlijk is niks wat het lijkt.
Tully vraagt wat van de kijker. Sommige scènes zijn onaangenaam en het script rammelt her en der. Maar wie daar doorheen kan kijken ziet een oprecht zorgzame moeder, een goed huwelijk en een warm gezin. Het zijn de stress, de drukte, de hoge verwachtingen vanuit de maatschappij en het onredelijke streven naar perfectie die voor de uitputting en de wanen zorgen. Daar is niks ‘Hollywoods’ aan.
Na alle dramatiek en ontsporing eindigt Tully uitermate puur en liefdevol. Het meest waardevolle blijkt als zo vaak in het kleine schuil te gaan.
Film: Tully (2018), Verenigde Staten, 96 min. Regie: Jason Reitman, met o.a.Charlize Theron en Mackenzie Davis.
