Opgroeiend als kind in de jaren tachtig leken sommige dingen heel zeker: het bestaan van iets als de Sovjet-Unie bijvoorbeeld, de scheiding die door Europa liep én de regelmatig terugkerende berichten over geweld en aanslagen in Noord-Ierland. Hoe wankel bleek die ‘zekerheid’: de Sovjet-Unie viel, het IJzeren Gordijn ligt al decennia bij het oud schroot en de strijdende partijen in Noord-Ierland zetten 25 jaar geleden de stap richting vrede. Naar de dag waarop het gesloten werd, wordt gesproken van het Goede Vrijdag-akkoord.

Hoop

De hoop die dat opriep, komt mooi naar voren in de beelden die KN destijds bij de berichtgeving hierover plaatste. De blijdschap – opluchting wellicht – spat af van de kinderen op de voorpagina, die enthousiast het teken V-voor-vrede maken: er is hoop dat ze niet verder hoeven op te groeien onder de schaduw van dreigend geweld. Bij het artikel in het binnenwerk valt de kleinste van de twee foto’s het meest op: een Noord-Ierse moeder toont trots haar baby, naar verluidt de eerste die na het sluiten van de akkoorden in het land geboren werd. Hope, doopte ze haar kleine: hoop.

In het artikel wordt het verloop van de vaak moeizame onderhandelingen beschreven en de historische context van het conflict geschetst. Dat draaide, schreef toenmalig hoofdredacteur Ed Arons, niet primair om godsdienst (‘katholieken tegen protestanten’), maar om politiek en macht. Het werd pas geslecht toen alle partijen bereid waren op die vlakken in te boeten: “Niemand heeft gekregen wat hij eiste, ieder heeft moeten inleveren.”

De schande

Een eervolle vermelding is er voor de belangrijke rol van John Hume in de totstandkoming van het akkoord. De in 2020 overleden katholieke politicus streed zijn leven lang geweldloos voor de rechten van katholieken in Noord-Ierland. Hij zag af van een belangrijke post en, in 1994, van een nominatie voor de Nobelprijs voor de Vrede: alles om het vredesproces niet te verstoren. Later kreeg hij die prijs overigens alsnog, samen met de protestant David Trimble.

Dat ze die prijs samen kregen, maakt misschien iets goed van de “schande” die Arons beschrijft: “Dat het christelijk geloof, dat beide kanten gemeenschappelijk (zouden moeten) hebben, tot nog toe niet tot verzoening heeft geleid.” Toch was Goede Vrijdag 1998 “een ‘zeer Goede Vrijdag’, omdat nu de hoop gloort van een komend Pasen, van een toekomst waarin katholieken en protestanten elkaar niet langer met geweld bestrijden, maar met elkaar in vrede kunnen leren leven”.

Download hier het hele artikel uit KN van 17 april 1998.

Gratis kennismaken met KN? Dit artikel is afkomstig uit het dubbeldikke paasnummer van Katholiek Nieuwsblad. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan!