“Ergens aan de hemel staat een ster voor ons.” Het zijn de gedesillusioneerde woorden van Abbas, aan het einde van Une saison en France.

Bij aanvang van het verhaal is de vluchteling uit de Centraal-Afrikaanse Republiek nog hoopvol. Tot zijn grote verdriet is zijn vrouw vermoord tijdens hun vlucht uit het nagenoeg vergeten Afrikaanse land. Samen met zijn zoon en dochter is hij neergestreken in Parijs en zo goed en kwaad als het gaat, proberen ze een nieuw bestaan op te bouwen.

Daar slagen ze aanvankelijk aardig in. De hoogopgeleide intellectueel Abbas neemt zonder morren genoegen met een baantje op de markt, zijn kinderen gaan naar school en ze leven in een klein maar comfortabel appartement. Abbas is een geweldige vader, die liefdevol over zijn kinderen waakt, voor ze zorgt, met ze lacht en met ze huilt. Maar niks is blijvend. Het is onzeker of het trio in Frankrijk mag blijven, ze moeten keer op keer verkassen en worden neerbuigend behandeld.

In een traag ritme zien we dat hun asielaanvraag keer op keer wordt afgewezen. Een gebogen hoofd, een trage tred, het ongeopend laten van de post: langzaam zien we alle energie en veerkracht uit Abbas wegvloeien. Zijn wanhoop groeit zienderogen. “Je zei dat we met open armen zouden worden ontvangen. Je hebt gejokt”, zo verwijten de kinderen hun vader. “Een goede vader zou die papieren wel regelen.” Gezamenlijk hangend boven een wereldkaart fantaseert het gezin waar ze misschien wel welkom zijn. Alaska? Brazilië? Of toch Spanje?

Door een gezin tot in detail te volgen, zoomt Une saison en France tot op microniveau in op de enorme vluchtelingenproblematiek in Europa. “Vluchtelingen zijn geen stroom, maar individuen”, zo stelt de uit Tsjaad afkomstige regisseur Mahamat-Saleh Haroun in een interview. Hij vluchtte dertig jaar geleden zelf naar Frankrijk. Zijn film laat onverbiddelijk zien hoe zwaar het is om je waardigheid te behouden en een bestaan op te bouwen wanneer je niet weet of je mag blijven.

Het einde van de film is diep schrijnend maar helaas ook realistisch. Une saison en France wijst subtiel en integer op een van de grootste problemen van deze tijd en is daarmee een belangwekkende productie. (Hettie van der Ven)

Film: Une Saison en France (2017), Frankrijk, 100 min. Regie: Mahamat-Saleh Haroun, met o.a. Eriq Ebouaney, Aalayna Lys en Ibrahim Burama Darboe.