Net toen Annette en Wim Peeters zich begonnen te verbazen dat hun leven weinig lijden kende, werd Wim getroffen door acute leukemie. Zaterdag getuigden zij van de kracht die het huwelijk hun in deze moeilijke omstandigheden geeft.
In de afgelopen vier jaar heeft Wim Peeters (66) drie keer op het randje van de dood gezweefd. “Het was weer kantje boord”, had de arts gezegd nadat hij acuut nierfalen had overleefd.
Wim en zijn vrouw Annette vertelden hun verhaal afgelopen zaterdag in het kader van het bezoek van de relieken van het heilige echtpaar Louis en Zélie Martin aan het Bossche Sint-Janscentrum. Ze wilden er de grote betekenis van het sacrament van het huwelijk mee onderstrepen. “Op geen enkele manier willen wij ons vergelijken met dit bijzondere echtpaar”, benadrukte Wim. “Wij zijn maar gewone Bosschenaren en hopen alleen ook ooit in de hemel te komen.”
Toen ze in 1975 trouwden, dachten ze zo’n beetje de laatste praktiserende katholieken van hun generatie te zijn. Aanvankelijk niet erg kerkgaand besloten ze dat ze serieus werk moesten maken van hun geloof. “Er was weinig voor jongeren”, zegt Wim. “Geen catechese, geen huwelijksvoorbereiding. Gelukkig kenden wij een aantal goede priesters. Vandaar dat wij het belang van een goede huwelijksvoorbereiding niet voldoende kunnen onderstrepen.
Die armoede was voor ons aanleiding om van 1998 tot ik ziek werd in de parochie huwelijksvoorbereiding te doen. Ik vind dat meer katholiek gehuwden dat zouden moeten doen. Het is ongelofelijk belangrijk jonge mensen op weg te helpen. Ook voor jezelf, omdat het je helpt beseffen wat het huwelijk eigenlijk is.”
Op het vlak van catechese en huwelijksvoorbereiding is er in 42 jaar veel verbeterd, iets waarvoor ze dankbaar zijn. “Wij hebben nu niet meer het gevoel de laatste katholieken te zijn. Integendeel zelfs.”
“Wij beseften vanaf het begin dat het huwelijk niet maakbaar is”, aldus Annette. “Het besef afhankelijk te zijn van Onze-Lieve-Heer heeft ons altijd heel erg geholpen.”
“Vraag en je zult verkrijgen is geen vrome praat”, vult Wim aan. “Wij hebben verschillende keren ervaren dat als je iets vraagt je het ook krijgt. Je weet alleen niet hoe.” Hij verruilde in 1985 zijn baan als leraar klassieke talen voor die van redacteur bij Katholiek Nieuwsblad. “Een waagstuk” voor een vader van uiteindelijk acht kinderen. “Als je ergens om vraagt zal in je noden worden voorzien of krijg je de kracht om de moeilijkheden aan te kunnen.”
“We hebben altijd sober kunnen, maar ook willen leven. Wel hebben we zelfs een groter huis kunnen kopen omdat dat noodzakelijk was. Het ‘risico’ van een groot gezin kun je in vertrouwen nemen”, benadrukt Annette, “omdat er voor je wordt gezorgd. Dat hebben we altijd als een geschenk ervaren.”
Wel vroegen ze zich na een tijdje af of ze dan zo’n zwak geloof hadden dat ze, buiten de gebruikelijke zorgen om hun kinderen, “nooit echt lijden hadden meegemaakt”.
In 2013 werd bij Wim acute beenmergleukemie vastgesteld. “Ik moest mij maar voorbereiden op mijn dood. Ik kon mijn leven wat verlengen door chemotherapie en beenmergtransplantatie, waar ik eigenlijk te oud voor was. Omdat ik nieuwsgierig was naar de hemel, had gebiecht en gecommuniceerd was ik er naar mijn gevoel helemaal klaar voor.”
Uiteindelijk besloot hij omwille van Annette en de (klein)kinderen toch tot chemobehandelingen. “Je hebt geen idee wat je te wachten staat. Hij is heel vaak en ernstig ziek geweest. Het was heel ingrijpend”, vertelt Annette. Met alles wat er op hem afkwam, was Wim bang dat alles om hem en zijn ziekte zou gaan draaien. “We hebben toen bedacht de hele ziekteperiode in stukjes te hakken en elke dag een of meer intenties te geven. Daardoor raak je niet opgesloten in je eigen verdriet. Je maakt je lijden als het ware productief.”
Er kwam een grote dagkalender met allerlei intenties. “Mensen konden daar zelf ook iets bijschrijven. Annette was er elke dag. We baden dan door de dag af en toe een tientje van de rozenkrans. Dat heeft voor ons heel goed gewerkt. Wij leerden uit ervaring dat het offer belangrijk is, maar ook de waarde van het leven. Daarnaast groeiden wij steeds meer naar elkaar toe.
Het hielp ons onze eigen pijn en verdriet relativeren. Het heeft ons ook gebracht iets voor anderen te kunnen betekenen. Wij vroegen mensen op te schrijven waarvoor wij zouden moeten bidden. Dat heeft ook vruchten afgeworpen.”
Annette vertelt hoe mensen van de verpleging af en toe ’s nachts aan Wims bed kwamen praten over zaken waar ze mee zaten. “Hij kon vaak niet slapen, dus dat was eigenlijk heel mooi. Ook omdat ik geregeld naar huis ging met de vraag of ik hem de volgende dag nog levend zou terugzien. Je kunt je niet voorstellen hoe je dan naar huis gaat. Dan hoor je dat ’s nachts nog iemand is wezen kijken en aan de praat geraakt is.”
Ze voelden zich steeds meer één en aan elkaar gegeven. “Wim had mij nodig, maar ik Wim ook. Iedere keer als je de resultaten van een behandeling moet afwachten besef je pas hoezeer je in Gods hand bent.” Deze houding en de steun van velen overtuigden de artsen ervan een stamceltransplantatie te wagen. “Elke keer dat het goed ging, was voor mij een wonder, want het gaat zo vaak ook niet goed.”
Even leek het goed te gaan, totdat Wim te maken kreeg met chronische afstotingsverschijnselen en het donorbloed de verzwakte organen begon aan te vallen. Het was kantje boord. “Dat was voor mij heel heftig omdat ik net dacht dat we het ergste achter de rug hadden.”
“Misschien is wel de allermooiste ervaring geweest dat er zoveel mensen, vrienden, collega’s, niet alleen op bezoek kwamen maar ook hun gebed toezegden. Zovele Missen die werden opgedragen. Ik ken natuurlijk ook veel priesters uit het bisdom Haarlem, waar ik lang perschef was. Dat is een ongelofelijke steun. Dan zie je dat de Kerk niet een structuur, maar een levend organisme is. Ik ben heel dankbaar voor die ervaring.
Zonder Annette had ik hier niet gezeten. Zij kwam elke dag bij mij in het ziekenhuis. Zij is aan mij gegeven als een reisgezel op weg naar mijn bestemming, die ook de bestemming van ons allemaal is.
Op die weg is het huwelijk een verbond dat je sluit met God. Hij is de derde die erbij komt, zonder dat dat hinderlijk is, integendeel. Het huwelijk is een instelling die niet over te waarderen is. Wij hebben alles aan het huwelijk te danken.”
