KN Jong publiceert een aantal columns van de Amerikaanse katholieke schrijfster Katie Prejean McGrady. Vandaag aflevering één, over je ogen open houden voor hoop.

Mijn dochter heeft een T-shirt dat ik bij de supermarkt voor 75% korting heb gekocht. Op het shirt staat een zin uit Oh, The Places You’ll Go van Dr. Seuss: ‘You’ll miss the best things if you keep your eyes shut!’ (Je mist de beste dingen als je je ogen gesloten houdt, red.)

Ogen open

Op een bepaalde manier is dat grijze shirt met zijn kleurrijke letters mijn motto geworden: ik moet mijn ogen open houden en nooit de goedheid vergeten van de beste dingen die voor mijn ogen gebeuren, of ze nu groot of klein zijn. En dat – ogen open voor al het goede om ons heen – is een reden voor hoop.

Ik heb altijd geworsteld met het idee van hoop. Wat is het precies, en waarom is het zo belangrijk? Ik begrijp geloven: dat is geloof in dingen die niet zichtbaar zijn. Ik ben vrij zeker dat ik liefde kan bevatten: het is de gave van jezelf aan een ander vanwege zijn waarde. Maar hoop: dat is het verlangen naar de hemel en het eeuwig leven, en dat lijkt een ver-van-mijn-bedshow, iets waar ik me morgen pas zorgen over moet maken.

De mist in

Daar heb ik het mis. Daar gaan velen de mist in wanneer ze aan hoop denken. Hoop is niet alleen verlangen dat je ooit naar de hemel gaat, maar geloven dat je gemaakt bent voor de hemel, dat God ons een eeuwigheid in Zijn nabijheid belooft en dat Hij die belofte zal waarmaken.

Daar moeten we onze ogen voor open houden – anders missen we de beste dingen. Het is makkelijk om onze ogen te sluiten voor hoop. Aan de oppervlakte is de Kerk op het moment geen bron van hoop. Het aantal uitschrijvingen loopt op: mensen verlaten de Kerk en keren niet terug. Iedere dag horen we van schandalen.

Onze bron van hoop

Toen paus Franciscus de apostolische exhortatie Christus Vivit uitbracht, wijdde hij een hoofdstuk aan de drie essentiële waarheden die jongeren (en alle anderen) moeten kennen: onze bron van hoop ligt niet in de mens, in onze medegelovigen of zelfs in onszelf. Onze bron van hoop, waar onze ogen open voor moeten blijven is dat God ons liefheeft, dat Christus ons redt en dat Christus leeft.

Als we dat weten, geloven en uitspreken, is er geen reden om geen hoop te hebben. Als ik weet dat God me liefheeft en plannen met me heeft, dan kan ik vandaag en morgen hopen. Als ik weet dat Christus voor mij aan het kruis stierf en aan mij dacht terwijl Hij zijn bloed vergoot, dan weet ik dat mijn eigen lijden zin heeft. Als ik weet dat Christus vandaag in leven is, kan ik mijn leven voor Hem leven. We kunnen onze ogen openhouden voor de beste dingen: dat onze hoop in Christus is, die in leven is.

We hebben niet per se een goedkoop T-shirt nodig om ons daaraan te herinneren, maar het helpt wel.

Deze column is eerder bij CNS verschenen.