Hij is niet persé een katholiek onderwerp, Michael Jackson. Althans – niet voor de meeste katholieken. Schokkend, wat er onlangs naar boven is gekomen, en pijnlijk om te ondervinden hoe een zó onschuldig ogend persoon een teleurstelling blijkt te zijn (ervan uitgaand dat de beschuldigingen die over hem geuit zijn, waar zijn). Maar of er een moraal in het drama te vinden is, een moraal waar wij in ons dagelijks leven iets mee kunnen? Niet echt, zou een volwassene zeggen. We kunnen er niets mee. Accepteren en doorgaan met leven, voor de fans onder ons. Voor de anderen verandert er niets. Ook niet voor de kinderen.

Vierenvijftig procent

Ongelukkigerwijs heeft mijn broertje – al eerder genoemd in voorgaande blogs – precies op dit moment een zwak voor Michael Jackson ontwikkeld. Hij kent zijn danspasjes en zijn liedjes, weet hoeveel nummers de man op zijn naam heeft staan en kent de details die fans horen te kennen over hun idool. Over de recente beschuldigingen weet hij niets, en ik wil zijn droom niet verpesten. Waar een volwassene niets positiefs aan de hele situatie zou kunnen ontdekken en waar de hele wereld momenteel modder over het imago van the King of Pop heen kiepert, laat mijn broertje echter wederom het licht van zijn katholieke opvoeding doorschemeren: onlangs vroeg hij mij, tussen twee pogingen tot de moonwalk door, voor hoeveel procent ik er zeker van was dat Michael in de hemel zou zijn. Ik was verrast over die vraag, zei dat ik dat niet wist.

“Ik weet het vierenvijftig procent zeker,” ging hij verder terwijl hij zijn onesie aantrok. “Hij heeft namelijk veel goede dingen gedaan, maar ook slechte!”

Ik schrok een beetje. Had hij het tóch opgepikt, was zijn fan-zijn nu voorbij? Maar hij vervolgde:

“Iets slechts was bijvoorbeeld dat hij zichzelf misschien niet zo mooi vond, want hij heeft zijn gezicht veranderd. Dat is iets slechts!” Hierna rende hij vrolijk weg om zijn tanden te poetsen. Ik stond enigszins versteld na deze totaal irrelevante invalshoek van waaruit mijn kleine broertje keek, een hoek van onschuld en zachtheid. Ontevreden zijn met je gezicht: dit zag hij blijkbaar als een zonde.

De mond van de waarheid

Niets rechtvaardigt kindermisbruik, en niets kan Michaels daden, als de beschuldigingen inderdaad kloppen, goedmaken. De mens is zwak, en niet betrouwbaar – dit blijkt keer op keer.  Maar hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen, zei een wijs iemand eens tegen me. Als U de zonde blijft gedenken, Heer, wie houdt er dan nog stand? Deze blog gaat niet echt over Jackson, maar over de blik waarmee we kijken. Een blik van haat of van genade? Neem die blik een keer onder de loep – of zit er een grote splinter in de weg? Allemaal zijn we gebroken, als gevolg van allerlei ervaringen uit ons leven. Gelukkig leren ‘de kleinen’ ons met wat voor ogen we de ander moeten zien. Zij zijn, zoals een Italiaans gezegde luidt, ‘de mond van de Waarheid’. Ik wil je deze vraag stellen, je hoeft niet meteen antwoord te geven: vind jij jezelf misschien ook niet zo mooi?