Het is niet ongewoon dat tweelingen zo ongeveer alles delen, maar Johnathan en Michael Hickey uit de Verenigde Staten hebben wel iets heel opmerkelijks gemeen: de broers delen een roeping tot het priesterschap.

Op de middelbare school overwoog de identieke tweeling al een roeping tot het priesterleven. Toch kozen ze ervoor om strafrecht te gaan studeren, allebei aan dezelfde universiteit. Van jongs af aan wilden ze namelijk politieagent worden: het helpen van andere mensen trok hen het meest aan in dat beroep. Michael zegt dat hij zich nog steeds geroepen voelt om mensen te helpen, wat volgens hem past in het priesterambt.

Op de universiteit kozen de broers wel al voor studies die het priesterschap aanvulden. De belangrijkste verschillen in hun wegen waren hun keuzevakken. Johnathan studeerde filosofie en psychologie, Michael psychologie en sociologie.

Christus in de reclassering

Hun wegen liepen weer uiteen met hun universitaire stages, waarbij Johnathan “de sprong richting het seminarie” maakte, zoals hij het zelf uitdrukt. Hij liep stage als reclasseringsambtenaar. Daar hielp hij met drugstesten voor mensen met een voorwaardelijke straf, waarbij hij af en toe met degenen die positief testten op drugsgebruik sprak over hun levenssituatie en de keuzes die ze maakten.

“Ik denk dat ik Christus in de reclassering heb gebracht”, zegt hij. “Dat deed ik door gewoon in stilte voor mensen te bidden. Ik probeerde als de heilige Jozef te zijn: een stille, afstandelijke bron van gebed.” Na afronding van zijn stage meldde Johnathan zich meteen aan voor de priesteropleiding.

Bijzondere ontmoeting

Michael deed er wat langer over voordat hij ook die stap zette. Na zijn stage werkte hij eerst een tijd als beveiliger in een ziekenhuis. “Ik heb uiteindelijk anderhalf jaar nachtdienst gedraaid en het was geweldig. Je ziet gekke dingen. Maar het was geweldig”, zegt hij.

Een bijzondere ontmoeting die hem is bijgebleven, is die met een vrouw die een psychose had. Alle aanwezigen probeerden haar te kalmeren, maar ze bleef schreeuwen en aan mensen vragen of ze katholiek waren. Toen Michael haar zei dat hij katholiek is, vroeg de vrouw of hij met haar wilde bidden.

“Ik liep hand in hand met haar door de eerstehulppost en bad hardop het Onzevader”, herinnert hij zich. “Het is heel bijzonder om dat op de drukste afdeling van een ziekenhuis te doen. In zekere zin werkte het heel kalmerend.”

Gas geven en remmen

Michael solliciteerde naar een baan als politieagent en hoewel hij slaagde voor het examen, kreeg hij geen sollicitatiegesprek. Toen wist hij dat het tijd was om het seminarie een kans te geven.

“Het voelde alsof ik in de auto zat en tegelijkertijd op het gas en op de rem trapte en aan de handrem trok”, weet hij nog. “Het was alsof ik nergens heen ging met onderscheiding en dat was de volgende logische stap.”

Verschillend

Inmiddels zitten de broers samen op het seminarie Mount St. Mary’s in de staat Maryland. Johnathan zit een vormingsjaar hoger dan Michael, omdat hij zijn roeping een jaar eerder ontdekte dan zijn broer. De tweeling zegt te hopen hun strafrechtelijke achtergrond in te zetten in hun toekomstige priesterschap.

Johnathan overweegt als aalmoezenier in een gevangenis te gaan werken. Michael zegt dat zijn ervaring in het ziekenhuis hem heeft geholpen om “mensen te kunnen helpen op wat vaak letterlijk de ergste dag van hun leven is.” Tijdens nachtdiensten in het ziekenhuis had hij vaak een rozenkrans bij de hand. “Als ik mensen op die manier dichter bij Christus zou kunnen brengen, lijkt dat me heel nuttig.”

Hoewel de tweeling zo op elkaar lijkt dat ze bijna voor elkaar kunnen spreken, is hun dienst aan God en de Kerk enorm verschillend. Zoals Johnathan het zegt: “De Kerk heeft geen twee Michaels of twee Johnathans nodig. We zijn elk een individu voor een reden.”