Christane Nederpelt zeilt deze zomer met haar gezin naar Noorwegen. Voor KN Jong gaan ze op zoek naar het katholieke geloof in het Scandinavische land. In de derde aflevering keert het gezin naar Nederland terug nadat Noorwegen onbereikbaar blijkt.

“Aangezien de wind steeds noordwestelijk blijft, zien we inmiddels in dat we Noorwegen deze vakantie niet gaan halen. Jammer van de zeekaarten die we hebben aangeschaft. We moeten het allemaal verwerken. Natuurlijk is het hier ook mooi, maar de Noorse fjorden torenen daar qua schoonheid letterlijk hoog bovenuit.

Wees niet bang

We zijn vanaf dat het daglicht ontkiemde naar Borkum teruggevaren. Dat constante gehobbel over de hoge korte Noordzeegolven is voor ons geen pretje. De golven zijn hoog en bonkig. Al gauw wordt er geroepen om een emmer. Iedereen weet dat die dan vliegensvlug klaar moet staan, voordat het ontbijt met wat maagzuur hortend en stotend in de emmer belandt. Het wordt een lange terugtocht.

Maar opeens zien we – voor het eerst deze vakantie! – recht voor ons een regenboog verschijnen. Heel kort maar, en dan komt er een buitje. Maar we voelen ons gesterkt, alsof Maria Sterre der Zee tegen ons zeggen wil: “Ik ben met jullie, wees niet bang om terug te gaan”.

Doordringen in het gebed

In Borkum gaan we naar de kerk. We komen iets te laat aan, omdat de banden van de gehuurde fietsen te leeg zijn. Als we de kerk binnenstappen is er gewoon geen plek meer om te zitten! Als je even opgemonterd wilt worden in de bedroevende staat van het aantal nog steeds dalende belijdende katholieken, dan stel ik voor: ga naar Borkum.

Daarna komen we weer in Groningen. De St. Jozefkathedraal is een prachtige verademing. Het rozenkransgebed en het middaggebed worden in sneltreinvaart gebeden. Zelf bid ik liever rustig, want ik merk dat ik dan dieper kan doordringen in het gebed. Ook momenten van stilte vind ik altijd enorm waardevol. Na de Heer uitvoerig om hulp te hebben gevraagd om me te kunnen concentreren op Hem en Maria en de geheimen van hun leven, overkomt het me soms dat er een diepe maar zeer vervulde stilte over me neerdaalt.

Dankbaar

Ik merk zo vaak dat God veel geduld heeft met mij, dus waarom aanvaard ik dan niet in geduld wat nu immers gaat zoals het gaat? Want voordat ik het weet oordeel ik over mijn medemensen en over mijzelf op negatieve wijze… En ik heb geleerd dat ik van alles een ‘offertje’ kan maken voor God. Niet alleen mijn irritaties, of mijn soms vurige uitvallen naar mensen, maar ook de mooie momenten die het leven rijk is.

Dankbaarheid te mogen leven in Zijn genade, dankbaar om telkens weer vergeven te worden, dankbaar voor de mooie momenten en de grootste uitdaging: dankbaar voor de ongelegen of moeilijke en zwaardere momenten!”

Klik hier voor de vorige aflevering van het reisblog van de familie Nederpelt.